Demonstratie tegen de pensioenhervorming — Parijs

Demonstratie op 7 maart in Parijs. Ongeveer 700.000 mensen volgens de vakbonden, 80.000 volgens de politie… een verhouding van 1 op 10 die herinnert aan de tegenstrijdige en radicaal ongelijke schattingen die tijdens de demonstraties van 2020–2022 in België werden geuit.

Bij Kairos vragen we ons, na alle gebeurtenissen sinds 2020 te hebben doorgenomen, af:

over de relevantie van verdere ondervraging van regeringen? Is dit niet een teken van een grondig misverstand over hun werkelijke functie, een doorgeefluik van de belangen van het kapitaal? Moeten we onszelf herinneren aan de politieke corruptie, de verschuivingen van de publieke naar de particuliere sector en vice versa, de buitenlandse rekeningen, de dubieuze nabijheid? Wat kunnen we nog meer van hen verwachten? Hoe kunnen we geloven dat hij voor het algemeen belang werkt?
Is het niet duidelijk dat de regering niets geeft om de demonstranten? Wat heeft hij echt te vrezen? Hij speelt op verdeeldheid en weet dat hij niets is zonder de politie, die een bolwerk is tegen de woede van het volk. Daarom geeft deze regering de politie een speciale status, die de risico’s en ontberingen van het werk omvat. Het is grappig, of cynisch, om te weten dat de risico’s die met name de politie neemt door toezicht te houden op demonstranten die protesteren tegen een pensioenhervorming die hen langer laat werken, hen minder lang laat werken.
De media behouden het monopolie op de weergave van de werkelijkheid en willen niet onthullen dat veel burgers het niet eens zijn met de regering. Uit hun propaganda blijkt dat ze het systeem in stand willen houden en een massale volksopstand willen voorkomen. Zonder democratische controle van informatie is niets mogelijk. We moeten de mensen vrijelijk en op grote schaal informeren, met name door de burgers te laten zien dat de argumenten van de regeringen om de pensioenleeftijd te verhogen valse, pure leugens zijn. Macron bevoordeelt degenen om wie hij echt geeft: de bankiers, en degradeert het volk tot slechts een aanpassingsvariabele.
De opstand van het volk tegen de pensioenhervormingen in Frankrijk is legitiem. Maar vereist een algemene onfatsoenlijkheid geen algemene opstand, niet alleen wanneer individuele belangen worden geschaad, waarvan de verdediging indirect neerkomt op het goedkeuren van een systeem? Want een klotebaan1 doen tot je 62e, 64e, 67e… is een verandering, maar een kleine als je het vergelijkt met een leven lang jezelf vermoorden in een zinloze baan.

Is protesteren niet paradoxaal genoeg een teken van onmacht van het volk geworden om de loop van de geschiedenis te veranderen, waarbij mensen die protesteren paradoxaal genoeg schapen blijven die van punt A naar punt B worden geleid door autoriteiten die hun traject bekrachtigen, en zo aanvaardbaar en geaccepteerd protest afbakenen?