« De zwendel met windmolens »: getuigenis van een bioboer uit Auvergne

Het belangrijkste kenmerk van de hedendaagse windenergie is dat zij de kloof tussen de voorstanders van groen kapitalisme en die van radicale ecologie kristalliseert. In feite staan de bedoelingen van de zogenaamde « industriële windenergie » vaak ver af van milieuoverwegingen. De omstandigheden waaronder de industrie werd opgezet, werden bekritiseerd door vele milieuactivisten, maar ook en vooral door de plattelandsbevolking, die de industrialisatie van het platteland aan de kaak stelde.

Deze laatste functioneert volgens een kapitalistische, financiële, technofiele en transnationale logica die niets nieuws is; de productie van industriële windenergie is gebaseerd op fabrieken in China en fabrikanten (de turbinefabrikanten⁽¹⁾) in Duitsland of Denemarken, dit alles verpakt in de « zuiverste financiële traditie⁽²⁾ ». Getuige het geval van Théolia, omgedoopt tot Futuren en in 2017 opgekocht door EDF, dat bekend werd « om zijn beurswangedrag en herhaalde schuldenlast over de ruggen van zijn kleine aandeelhouders⁽³⁾  » en zijn juridische aanvallen⁽⁴⁾ op het verzet tegen industriële windenergie. In feite gebeurt de vestiging van de windindustrie op het platteland zeer vaak op een brutale en corrupte manier. In dit verband maakt de Centrale Dienst voor Corruptiepreventie zich al bijna 10 jaar zorgen⁽⁵⁾, over de illegale belangen van verkozen ambtenaren en de multinationals voor hernieuwbare energie die hen het hof maken⁽⁶⁾, die aanwezig zijn bij de installatie van windkrachtcentrales.

De grote industriëlen die de sector vormen, hebben lange tijd geprofiteerd van overheidssubsidies die een sterke stimulans vormen om zich te vestigen. Vandaag doen de Europese richtlijnen geleidelijk een aanval op de gereguleerde tarieven en wordt de industriële windenergiemarkt steeds meer geconcentreerd, wat leidt tot hogere facturen en een wedloop naar winstgevendheid voor de consument. De grote groepen die de markt domineren beschikken dan over de middelen om hun greenwashing-campagnes ten gunste van de « energietransitie » te financieren en zo de sociale, economische en ecologische aberratie te verhullen die de winningsketens van zeldzame metalen in de mijnen van Afrika of China veroorzaken. Ze proberen ook de ecologische kosten te verbergen van elke betonsokkel die nodig is om een mast op te richten: ongeveer 1.500 ton voor een windturbine en 1 miljoen ton per jaar voor de hele industrie⁽⁷⁾. We zouden het ook kunnen hebben over de composieten (mengsel van harsen en glasvezels) die nodig zijn voor de bladen, die moeilijk te recyclen zijn⁽⁸⁾.

Concreet ligt het enige vooruitzicht van deze « nieuwe technologieën » in de overgang naar een « ecotechnocratie »; synoniem voor de afhankelijkheid van samenlevingen van exclusieve, onevenredige en gecentraliseerde technische eenheden, die deelneemt aan de vernieuwing van de mystificatie van het technische verschijnsel. De mens heeft niet meer inzicht in of bewuste controle over zijn technische middelen van interactie met de natuurlijke wereld wanneer de energie die hij gebruikt afkomstig is van een reusachtige thermodynamische zonne-energiecentrale of een conventionele thermische centrale.

Bovendien zullen zonne‑, wind- en waterkracht nooit in staat zijn om samenlevingen te voorzien van de enorme hoeveelheden grondstoffen en energie die nodig zijn voor sterk geconcentreerde bevolkingsgroepen en hypergecentraliseerde industrie. Omgekeerd zou het gecombineerde gebruik van verschillende technologieën op lokaal niveau meer dan voldoende kunnen zijn voor de behoeften van kleine gemeenschappen. In die zin hebben de anti-windenergie-activisten, ondanks de karikaturale kritiek die zij krijgen, de verdienste dat zij het energievraagstuk politiseren, van de productie tot het verbruik. Het is geen toeval dat de miniatuurwindturbine⁽⁹⁾, die relatief gemakkelijk te bouwen en te repareren is, niet (voldoende) wijdverbreid is. Het, maar ook low-tech, agro-ecologie, autonoom bouwen, zou de burgers van een lokale gemeenschap in staat stellen de autonome producenten en consumenten van hun energie te worden.

Getuigenis

Ik ben 35 jaar oud, ik ben een biologische boer in Auvergne. Twee jaar geleden werd ik benaderd door een particulier bedrijf dat van plan was een windmolenpark in mijn gemeente te installeren. Ik heb het met vreugde ontvangen! Ik keek ernaar uit om deel te nemen aan een milieuproject.

- Eerste verrassing: ik verwachtte een vertegenwoordiger van de Staat, of van de prefectuur voor dit soort projecten te ontmoeten (energie is, lijkt mij, het welzijn van allen en wij zijn allen betrokken). In feite was dit niet het geval; het was een particuliere onderneming, gefinancierd door buitenlandse pensioenfondsen, die met het project was belast. Een beetje vreemd, maar na wat rondvragen kwam ik erachter dat alle projecten in handen waren van particuliere bedrijven die in heel Frankrijk naar land zoeken om windturbines te plaatsen. Dus ik dacht dat dit bedrijf mij een stuk land wilde kopen, een beetje als een ‘groene’ projectontwikkelaar.

- De tweede verrassing was dat het bedrijf inderdaad van plan was een windturbine op mijn eigendom te plaatsen, maar dat zij mijn land niet wilden « afpakken ». Ze wilde alleen het land huren. En dit voor een absoluut duizelingwekkend bedrag: 30.000 euro per jaar voor twee geïnstalleerde windturbines. Mijn huidige inkomen is 1.500 euro per maand, dus denk er eens over na, 30.000 euro netto per jaar gedurende 20 jaar! Al 20 jaar… 30.000 euro die elk jaar vallen en ik doe mee aan de nationale ecologie. Een droom!

Het bedrijf drong erop aan dat ik « snel » zou tekenen, omdat andere boeren ook geïnteresseerd zouden kunnen zijn. Voor 30.000 euro per jaar, twijfelde ik er niet aan. Maar… ik kom uit de Auvergne, en van nature wantrouwig, « ze willen 75 keer de prijs van de grond betalen zonder het te bezitten? Hier? Waar ons land niet veel waard is? Er is ergens een wolf ». Dus zocht ik naar de wolf. En ik vond het door te vragen voor een nieuwe afspraak met het bedrijf. Ik vroeg hen om een huurcontract. En ik heb alle kleine lettertjes gelezen. En dit is de vraag die ik hen stelde: na 20 jaar, wat gebeurt er? Een zeer vaag antwoord: « (.…) Wij zullen er niet meer zijn, omdat wij onze sites verkopen aan buitenlandse bedrijven (vooral Chinese). Maar aangezien de wet ons verplicht te voorzien in de ontmanteling van de windturbine, zullen wij 50.000 euro uittrekken voor uw twee windturbines.« 
Want na 20 jaar is een windturbine natuurlijk aan het eind van zijn levensduur, hij is weg, en er is bepaald dat hij moet worden ontmanteld.

Echt? Dus heb ik verschillende bedrijven ingeschakeld die gespecialiseerd zijn in het ontmantelen van windturbines. Het resultaat is dat de minimumkosten voor een windturbine (hoogte: 80 meter) 450.000 euro per turbine bedragen, te betalen door de landeigenaar. Wat als ze niet kunnen betalen? Aangezien het om een industriële windturbine gaat, keert de staat zich tegen de eigenaar en vervolgens tegen de gemeente. Ik zal een snelle berekening maken: het totale project voor mijn gemeente van 200 inwoners omvat 7 windturbines, d.w.z. 450.000 x 7 = 3.150.000 aan schuld voor de gemeente. Het is bankroet voor iedereen!

Toen vroeg ik me af waarom dit bedrijf windturbines wilde plaatsen op een plaats waar zo weinig wind is. Antwoord: « Ja, er is niet genoeg wind, maar we gaan veel hogere windturbines bouwen… 80 meter hoog. Heel goed. Voor windturbines die slechts 25% van de tijd zullen draaien, is dit niet erg rendabel.

Maar waarom zijn de pensioenfondsen zo geïnteresseerd in windenergie in Frankrijk?
Simpel! In Frankrijk is bij wet bepaald dat groene energie uit windturbines moet worden gekocht tegen een prijs die tweemaal zo hoog is als die van andere energiebronnen (hydraulische energie, die volkomen groen is, heeft dit voorrecht niet!) Het is dus interessant voor buitenlandse investeerders, waarschijnlijk in volledige medeplichtigheid met onze regering, want, wie betaalt dit verschil? … DAT ZIJN WIJ! Kijk maar eens goed naar uw EDF-factuur, er staat een kleine regel die zegt dat wij « deelnemen aan de ontwikkeling van groene energie ». In feite financieren wij buitenlandse aandeelhouders.

Oh ja! Ik heb je niet alles verteld! Deze energie is hoofdzakelijk bestemd voor de export.
De aandeelhouders geven daar helemaal niets om. Dat doe ik niet. De ontwikkeling van windenergie in Frankrijk zal 75 miljard euro kosten, gefinancierd door onszelf, om onze landschappen, ons toerisme, onze vastgoedwaarden en onze landbouwgrond te vernietigen. In plaats daarvan zou de staat dit geld kunnen gebruiken om iedere Fransman een deel te geven om zijn huis op een waardige manier te isoleren. Maar dat zou de aandeelhouders geen geld opleveren.

Geef het door, en denk erover na.

Onder het mom van « GROEN » worden we voor lief genomen.

M‑T.