De nieuwe waakhonden

Het rapport van Gilles Balbastre en Yannick Kergoat, dat tot nu toe meer dan 200.000 kaartjes in de bioscopen heeft verkocht, bevat vernietigende gegevens tegen de Franse journalisten-deskundigen en editocraten die de Franse regering een gebrek aan transparantie in de media verwijten.de ideologische lijn van hun meester. Hun « vrijheid van meningsuiting » lijkt meer in dienst te staan van de grote industriële groepen en de macht, de « grote » politici te paaien en, vanuit de hoogte van hun grootsheid, de « kleintjes » te minachten, hun enkele gedachte te distilleren onder de kleren van de pluraliteit. 

Het maken van een film over de onderbuik van de media en hun vererende journalisten heeft een dubbel voordeel: allereerst wekt het onafhankelijke gedachten op uit de geformatteerde gedachte die deze « economische » journalistiek de hele dag door in de hoofden distilleert, en die het bewijs leveren van hun onderwerping aan geld en hun dorst naar macht; maar juist door de reactie van deze beschuldigde journalisten, voegt het aan het onderzoek dat wilde bewijzen, het bewijs toe van de reactie op het onderzoek. De critici van de film « dociele hondjes » zullen dan ook zonder verbazing lezen:  » een beschuldiging die veel te manicheïstisch is om overtuigend te zijn  » (le Figaro);  » een politieke operatie geleid door een kleine groep van extreem links  » (de nieuwe waarnemer),  » te willen menen dat alle perschefs in dezelfde mand moeten worden gestopt, in naam van de functie die zij bekleden en de functie die zij leiden, is een beetje kort door de bocht » (l’express), enz. Het is duidelijk dat men niet verwachtte dat de hoektanden die werden aangevallen, in het nauw gedreven, en hun aanhangers zouden bekennen en van kant zouden veranderen. 

De reacties zijn dus slechts een voortzetting van de reacties in het verslag, waarin de « hoeders van de status quo » allerlei houdingen aannemen om de beweringen van de film te ontkrachten en hun goede trouw te bewijzen. Maar hun gebaren werken niet. Men herkent de tekenen van het denken dat zij vertegenwoordigen, hun samenspanning met mensen van macht en geld, hun beschamende salarissen, hun schaamteloze pogingen om te overtuigen. Alleen het willen zijn zoals zij, of het reeds zijn zoals zij, kan verhinderen dat het subject de feiten begrijpt die deze journalisten kwellen. 

In België is de situatie vrij goed ontvangen, maar men kan zich afvragen of de situatie dezelfde zou zijn indien men zich zou verdiepen in de achtergrond van de Belgische waakhonden, een situatie die heel anders is dan die van hun Franse collega’s, maar die zeker veel verhelderende elementen aan het licht zou brengen. 

A.P.

Les nouveaux chiens de garde, een film van Gilles Balbastre en Yannick Kergoat, JEM productions. Gedistribueerd in België door Libération Films. http://www.lesnouveauxchiensdegarde.com