De media vermoorden

Dezelfde mensen die voortdurend hameren op het beginsel van journalistieke ethiek lijken dit alleen voor anderen te reserveren. De gevestigde journalisten, die profiteren van het aura van de « grote media », doen wat ze willen, respecteren de ethiek à la carte, op een bevooroordeelde manier, gooien anathema’s uit maar weigeren elk debat voor degenen die zich zouden willen verantwoorden⁽¹⁾. Zij domineren de communicatienetwerken en kunnen dus bepalen wie spreekt, degenen die niet het juiste zeggen veroordelen en verhinderen dat zij hun netwerk gebruiken om zich te verdedigen.

De grenzen die de bevelvoerende journalisten thans hebben overschreden, getuigen zowel van hun defensieve terugtocht, naarmate meer en meer hun grote verantwoordelijkheid in desinformatie en propaganda beseffen; maar hun aanvallen ad hominem zijn ook het kenmerk van een context van polarisatie die door de media en politici wordt gegenereerd en in stand gehouden, waarbij een scheidslijn wordt getrokken tussen degenen die de vrijheidsberovende maatregelen van regeringen gehoorzamen en degenen die deze in twijfel trekken.

In plaats van informatie te verstrekken die ons in staat zou stellen over de situatie na te denken, verkopen zij inhoud die steun creëert en verbergen of verbieden zij alles wat niet in hun richting gaat: zo maakt het nadenken over de noodzaak van vaccins stroomopwaarts en het gevaar en de bijwerkingen stroomafwaarts, je « anti-vaxx ». Zij dichotomiseren de samenleving dus tussen « pro » en « anti », in plaats van twijfel en vragen toe te laten rond gegevens die een ruimte zouden openen om over de situatie na te denken, weg van angst, schuldgevoelens en toevlucht tot persoonlijke categorisering.

Tegen de media inquisitie, het verzet

De media creëren hun helden en hun schuldigen. Aldus Bernard Crutzen, gelyncht door de media omdat hij het had gewaagd de wetenschappelijk-politieke-mediawaarheid van covid in twijfel te trekken, in Ceci n’est pas un complot. De ketter wordt als « domkop » bestempeld in een artikel van twee pagina’s in de Télé Moustique, die aan het eind van het schooljaar prijzen uitreikt, een van die kastanjes⁽²⁾ die hun pagina vullen.

Onder de ongelooflijk gewelddadige kop « Uitgesloten voor het leven « , naast een foto van de regisseur, staat: « De documentaires This is not a conspiracy en Hold-up, wegens gebrek aan intellectuele eerlijkheid en het verspreiden van tendentieuze en giftige informatie « . Het is duidelijk dat de levenslange uitsluiting Bernard Crutzen betreft en niet de twee documentaires (men sluit geen documentaire uit), terwijl de andere twee figuren in de categorie « domkoppen » Georges-Louis Bouchez zijn, voor zijn slecht Nederlands, en Denis Brogniart voor het « slechtste seizoen van Koh-Lanta »… De redactie van de krant en de schrijver van het artikel zijn zich niet bewust van het gebrek aan onderbouwing en de onbeholpenheid van hun commentaar, verstrikt in een media-endogamie die geen ander equivalent heeft dan de enkele gedachte van de politieke microkosmos. Dit is de gootpers. Je zou willen dat ze zo beledigend waren tegen de idioten die ze de hele dag aan hun kijkers voorschotelen…

Geconfronteerd met de lynchpartijen van de onderdanige media, zullen wij moeten samenblijven, verenigd blijven en wie nog geïnformeerd kan worden, informeren. De werken die wij belangrijk vinden, zullen wij zelf moeten produceren en verspreiden. We zullen het zonder hen moeten doen. 

Respect en steun voor Bernard Crutzen. Schande over de waakhonden van de journalistiek!