De jeugd van tegenwoordig, of oog in oog met een scherm

Er zijn veel getuigenissen van tieners en jonge volwassenen ontvangen. Na een interview met Chloé en een kinderpsychiater⁽¹⁾, deelt Gaëlle haar ervaringen en gevoelens over een situatie die zij in vele opzichten absurd vindt en moeilijk om mee te leven.

Ik ben Gaëlle, ik ben 19 jaar oud en ik ben een universiteitsstudente. Jongeren, en vooral universiteitsstudenten, worden in deze tijden van crisis met veel moeilijkheden geconfronteerd. Natuurlijk is mijn mening niet dezelfde als die van alle anderen en ik pretendeer niet de woordvoerder van alle jongeren te zijn. Maar ik kan wel zeggen dat mijn mening die is van vele anderen die ik ken en dat die niet marginaal is.

Ik volg nu al bijna een jaar online cursussen, hetzij via videoconferentie, hetzij via podcast, en er zijn veel moeilijkheden om het academische tempo bij te houden en niet af te haken. Hier zijn er een paar van.

Laten we het eerst hebben over de moeilijkheid om geconcentreerd te blijven achter een computer. In de eerste plaats is het belangrijk te weten dat de leraar niet op dezelfde manier persoonlijk lesgeeft als tijdens een videoconferentie. In het algemeen zijn leraren minder enthousiast voor hun computer, wat begrijpelijk is aangezien zij bij wijze van spreken in monoloog spreken. Zij lijden veel en vertellen ons vaak dat het voor hen ook moeilijk is. Dit gebrek aan enthousiasme (niet altijd, natuurlijk) tast ons vermogen aan om op te letten en kan de cursus saai maken om naar te luisteren.

Ten tweede vind ik het erg deprimerend om de lessen alleen in mijn kamer te moeten volgen met alleen menselijk contact via berichten van andere studenten in de chatroom. De stemmen zijn vervangen door woorden en boodschappen, wat natuurlijk niet genoeg is. Het menselijke contact met andere studenten, dat zo belangrijk is, is verdwenen. In het verleden kon men door met andere studenten te praten bijvoorbeeld de moeilijkheidsgraad van een cursus relativeren, of elkaar helpen door advies te geven, enz. Dit per bericht bespreken is moeilijker. En in tegenstelling tot wat volwassenen misschien denken, zijn onze berichtendiscussies geen vervanging voor echte discussies en zijn ze minder dan echte discussies. Uitwisselingen en wederzijdse steun zijn beperkt. We staan er dus eigenlijk alleen voor in onze studies.

Aan de andere kant is het heel moeilijk om geconcentreerd te blijven als je alleen in je kamer bent en er overal afleiding is. In een klaslokaal heb je geen andere keuze dan op je stoel te blijven zitten en aantekeningen te maken, terwijl je in een omgeving van afstandsonderwijs kunt doen wat je wilt. Degenen die goed gedisciplineerd zijn zullen hier geen probleem mee hebben, maar de anderen wel, en helaas, zij vormen een meerderheid. Het nieuwe doel van elke cursus is geworden: niet toegeven aan afleidingen, wat een extra moeilijkheid is.

Face-to-face cursussen bieden een kader en stimuleren zelfstudie. Afstandsonderwijs geeft je het gevoel dat je voortdurend op vakantie bent. De werkelijkheid is nauwelijks waarneembaar achter onze computer. Het is bijvoorbeeld veel gemakkelijker om een cursus van een afstand te laten vallen: gewoon het venster sluiten en weglopen. Er is minder besef van wat dit betekent. Bovendien helpt de ruimte, die meestal de werkplek van de studenten is, niet. Men voelt zich inderdaad niet echt in de klas omdat de setting zich daar niet voor leent (de zaal is een intieme plaats van comfort). En dan is bijvoorbeeld ‘s morgens opstaan om van bed naar kantoor te gaan zonder naar buiten te kijken helemaal niet motiverend. Klaarkomen is zinloos en de hygiëne gaat achteruit.

Afstand maakt ons op de een of andere manier onbewust van academische realiteiten. Er is een algemeen gebrek aan motivatie, en voortijdig schoolverlaten is een deel van ieders leven. Het viel me op dat zoveel van mijn leeftijdgenoten me vertelden dat ze van school gingen en dat het gebruikelijke antwoord was: « net als iedereen ».

Zoals we weten, zitten jonge mensen vol energie. En de dwangmaatregelen van de regering verhinderen hen zich te bevrijden van onnodige energie. Je hoofd leegmaken is moeilijk geworden. En toch is het essentieel voor een gezonde levensstijl, op welke manier dan ook. Laten we het voorbeeld van de feesten nemen: persoonlijk kan ik ‘s avonds mijn batterijen weer opladen om de week van de lessen weer aan te vatten. Zoals bekend zijn ze echter verboden omdat ze de plaats zijn van aanzienlijke verontreiniging. Ik begrijp dat het egoïstisch is om te feesten in de wetenschap dat wij jongeren geen risico lopen, maar dat mensen in gevaar dat wel doen. Maar als ik kijk naar het lage dodelijkheidspercentage van covid, begrijp ik deze maatregel niet. In feite is niemand die ik ken gestorven aan covid, inclusief mijn grootvader die risico liep en ontsnapte. Waar hebben we het over de mensen die aan dit virus ontsnappen? Waarom zijn er altijd doden in de media en ken ik geen enkel geval in mijn omgeving?

Het antwoord daarop is: ja, maar deze mensen hebben waarschijnlijk geluk gehad. Wat ik tegen hen zeg is: zijn jullie, de mensen die jullie kennen die covid kregen, eraan gestorven? Nou, nee, en elke keer. Er is de facto niemand in mijn directe of verre kring die aan covid is gestorven. Natuurlijk sluit ik mensen die de dood van een dierbare hebben meegemaakt niet uit, maar ik heb het gevoel dat ik ten minste één sterfgeval zal moeten meemaken als gevolg van de door de regering genomen maatregelen.

Inderdaad, mijn ervaring is zeker niet van toepassing op alle menselijke bevolkingsgroepen, maar helaas vind ik het moeilijk te geloven wat ik in de media zie, vooral wanneer zij gelieerd zijn aan de regering of een andere macht, waar eerlijkheid volgens mij niet wordt geverifieerd. De wereld van vandaag wordt zo beheerst door geld, hebzucht en oneerlijkheid dat ik niet langer geloof wat mij gezegd wordt, maar alleen wat ik zie. Deze manier van denken mag bekrompen lijken, maar ik heb tenminste het gevoel dat ik een zo helder mogelijk beeld behoud, in deze wereld vol dogma’s en ideologieën.

Tenslotte worden partijen naar mijn mening te zwaar gestraft. Zo zijn boetes van 250 tot 4000 euro exorbitant en absoluut buitensporig. Ik denk ook aan alle oudere generaties die ook hun jeugd hebben meegemaakt en ik vraag me af waarom wij ons voor hen zouden moeten opofferen, als wij de gevolgen van onze daden zo beperkt mogelijk houden, bijvoorbeeld door te vermijden dat mensen gevaar lopen. Jongeren kunnen hun jeugd niet meer naar behoren beleven en moeten direct overgaan naar de volwassen leeftijd van verantwoordelijkheid en opoffering. Ik ben het ermee eens dat dit in sommige situaties de voorkeur verdient, maar gezien de lage dodelijkheid van covid vind ik dit niet gerechtvaardigd.

Anderzijds denk ik dat ziek worden bij de aard der dingen hoort en dat de stress van de angst om een ziekte op te lopen gevaarlijker is. Het bombarderen van de bevolking met informatie die angst inboezemt, zal de immuniteit van de mensen niet verhogen, integendeel. Praten over preventieve geneeskunde heeft veel meer zin. Het is wanneer we lichamelijk en geestelijk goed in ons lichaam zitten dat we alles kunnen bestrijden, en het is niet met drugs, beeldschermen, sedentair leven (ik heb het over de avondklok die onze lichamelijke activiteit beperkt) dat we sterker worden, maar eerder dat we zwakker worden.

Gaëlle, 19 jaar oud