DE DOOD VAN ARMAND DECKER OF DE POLITIEK NET OP TIJD

Het was bekend dat begrafenisplechtigheden niet bevorderlijk waren voor eerlijkheid en dat de waarheid vaak met de overledene meeging. Witte en smetteloze lijkwade op een dag van rouw. Er zijn dus geen smetten, en de verdwijning van Armand De Decker is in dat opzicht geen uitzondering.

De dood van de publieke man daarentegen dient hier als een perfect voorbeeld van de omerta van onze politieke maffia’s, waarvan het toneel mogelijk wordt gemaakt door de media, en biedt een van die zeldzame gelegenheden om de politieke theorie die niet aan de universiteit wordt onderwezen in de praktijk te brengen. Hier wordt het bijzonder interessant, omdat de manier waarop de dood van Armand De Decker wordt behandeld ons informeert over de verhouding van de staat en zijn instellingen tot waarheid, gerechtigheid en misdaad. In plaats van beperkt te blijven tot de intramurale sfeer van het kerkhof en de kerk, verlaat het schouwspel van de « goede man » hier de beslotenheid en wordt het aan het publiek aangeboden, doorgegeven aan al die mensen die de naam kenden maar de man niet, en wordt het dus des te ongezonder. Het zijn immers niet langer de ondeugden en gebreken die verborgen worden gehouden om de persoon die zich niet meer kan verdedigen niet te kwetsen, maar het zijn de misdaden die verborgen worden gehouden en die, indien zij verborgen blijven, gevolgen hebben gehad en zullen hebben voor de werkelijkheid.

Staatsbegrafenis en militair eerbetoon aan de politieke onderwereld

Op 20 juni werd een staatsbegrafenis gehouden voor Armand De Decker, waarbij een militair detachement zijn lichaam eerde bij aankomst. Aanwezig, zijn vijanden, zijn vrienden, zijn familie. Als we begrijpen dat hij voor de anderen betaalde, en dat er na de glitter en glamour verlatenheid en stilte was, kunnen we begrijpen dat de grootsheid van de gebeurtenis omgekeerd evenredig is met de stilte van de maanden voor zijn dood, die voor sommigen de aanleiding was voor een « groot feest ». Apotheose, want wat bij Armand De Decker achterblijft zijn al zijn geheimen over Kazachgate, en daarmee ook de mogelijke en meer dan waarschijnlijke implicaties: zo’n staatsgreep doe je niet alleen⁽¹⁾. Het is dus geen paranoïde uitbarsting die ons bepaalde flarden van toespraken tijdens de laatste hulde doet interpreteren: « U had niet de gratie van een vader te zijn, uw kinderen hadden uw woede kunnen overbrengen  » (zijn broer, Jacques De Decker). Wat ook onze gevoelens over de mens zijn, alleen betalen voor anderen wekt altijd iets van onrechtvaardigheid en woede op. Herinner je je de speeltuin nog toen je een kind was…

Politieke begrafenissen zijn ook een gelegenheid om de krabben te verzamelen en de mand samen te stellen: het riekt naar aanstellerij, het glimlacht boven en knijpt onder de tafel, verstild, vals en leeg. De hypocrisie van hen die gisteren nog mensen in de rug staken is aan de orde van de dag. Hun lof is evenredig met het netwerk dat zij hebben opgebouwd en de banden die hen binden: « Ik weet dit over jou en ik zeg niets omdat jij zoveel over mij weet. Meer dan een laatste eerbetoon, komen ze soms om geheimen te begraven en, waarom niet, nieuwe zetten voor te bereiden. Armand De Decker wist veel, dat is duidelijk. En misschien meer dan in de laatste woorden van lof, zou men een diepe waardering moeten zien voor de vreedzame toekomstige jaren die de dood van de man sommige van de levenden zal toestaan.  » We staan bij je in het krijt. Onze vriendschap gaat verder dan de dood ».Herman Van Rompuy zal zeggen. Tuurlijk. Didier Reynders zou hetzelfde kunnen zeggen, maar wat belangrijker is, hij staat in het middelpunt van dit alles. Hij bevrijdt van deze misdaden degenen die, net als hij, verantwoordelijk kunnen worden gehouden voor hun eigen misdaden.

De opportune verdwijning

Volgens onze informatie stierf Armand De Decker aan ademhalingsmoeilijkheden, maar sommige mensen in de ziekenhuizen vragen zich af wat de echte reden van zijn dood was… ze hebben het over de ziekte van Charcot, merkwaardig niet, als we weten welke degeneratie het veroorzaakt? In ieder geval had deze verdwijning voorlopig niet op een beter moment kunnen komen, aangezien nieuwe onthullingen over Kazachgate en Didier Reynders, die in de running is om de toekomstige Secretaris-Generaal van de Raad van Europa te worden, zijn hoop om de positie te winnen tegen mevrouw Marija Pejcinovic Buric, van wie de resultaten deze woensdag 26 juni worden verwacht, zeker zouden hebben geruïneerd. Tegelijkertijd zou de sublieme kans om de Belgische politiek voorgoed te verlaten op¹ oktober 2019 verdwenen zijn, en dus, een beetje zoals Armand, maar dan zonder te sterven, ongestraft het grote Europese vertrek en zijn all-inclusive 30.000 €/maand + onschendbaarheid te grijpen.

Het feit dat Armand De Decker naar links gaat, zorgt ervoor dat Reynders en zijn kliek een aantal CDD’s zullen hebben. Maar lees er niets in, het is allemaal toeval, is het niet? Een paar uur na zijn dood, zei de pers al:  » Kazakhgate: Armand De Decker’s dood maakt een einde aan de vervolging… en het onderzoek?  » (Le Soir);  » De openbare actie betreffende Armand De Decker is vervallen » (La Meuse); « De openbare vervolging van Armand De Decker in de zaak Kazachgate is vervallen » (Sud Info);  » De openbare vervolging van Armand De Decker in de zaak Kazachgate is vervallen » (Hun gretigheid om de zaak gesloten te verklaren riekt bijna naar vreugdevolle opluchting. Met de man, de pers en de politieke wereld begroeven zijn waarheden.

Eric Arthur Parme