COVID19: een links residu schudt het harnas tegen de politieke psychose van instemming met het officiële discours

Ieder zijn meug — de 2021 triomf van de atomisering en de vermindering van het gezond verstand ad rationem congruam: twee, drie betrouwbare vrienden? Voor ons? Wie precies? ‑Het gaat terug tot augustus 1914: wie nog met de ratel van links, vooruitgang en democratie zwaaide, stonk naar aas. Anderen wachtten op de Russische catastrofe, toen de dolle honden van de leninistische vooruitgang het kapitalisme installeerden, onder het voorwendsel het te bestrijden, waar het nauwelijks bestond — het moest gebeuren! ‑en op wat voor een schaal! Natuurlijk hebben diezelfde roodgeklede Westerse modernisten, Tayloristen en verachtelijke boeren, in 1917 even de vlag van de waardigheid gehesen, vanuit de diepte van het reusachtige massagraf dat hun geliefde moderne beschaving in het zicht van (bijna) iedereen was geworden, met zijn grote universele waarden uit de diepte van het Westen: genocide en uitbuiting. De bolsjewieken wilden verder gaan dan dat. Maar niet om het te onderbreken, nee! Grote industrie was te goed… Het proletariaat van het noordelijk deel van de « wereld » zou zich na 1945 eindelijk tegoed doen aan alle mogelijke goederen die de automatisering en de intensieve accumulatie dankzij het Grote Fordistische Compromis hadden kunnen uitbraken. Bovenop de lijken, dan zouden we de huidige gigantische stortplaats hebben, 6e continent van drijvend vuil, de apotheose van de intelligente soort. Links was dus, zoals Albiac duidelijk had gezien, alleen de linkerzijde van het kapitaal. De alerte Pasolini had ook gewaarschuwd: « Ik ben een communist, geen linkse ». Er waren zeker de Chinezen, die een of twee keer probeerden iets anders te doen, in 1958 en opnieuw in 1966, maar met welk resultaat? Dan de Rode Khmer, die ook probeerden de stekker uit Cambodja te trekken, maar nog steeds niets dan rampspoed aan de horizon. De anarchisten hebben nooit ongelijk gehad, links niet, of bijna niet (laten we de episode van de regering Largo Caballero even buiten beschouwing laten). En niet omdat ze een brave ziel waren: als ze zich in 1936 in Spanje bewapenden, had de bucolische omelet van hun agrarische ader voor hun tijd ook op gruwelijke wijze vele eieren gebroken, Khmer-stijl.

We hebben lang gezocht naar alibi’s voor extreem links in kwestie: neen. Laten we teruggaan naar de zogenaamde gezondheidscrisis. Schrijft de Mouvement communiste niet dat een proletarisch gezondheidsbeleid inhoudt dat iedereen moet worden ingeënt, en dat degenen die menen het recht te hebben om te besmetten, moeten worden aangepakt? Hetzelfde geldt voor PCB 1, 2 en 3. Als de regering het zegt, is het voor het algemeen belang, toch? Laten we dit vlot van de kwal achterlaten, die nog steeds denkt dat hij een liner in wording is. Welnu, goddelijke verrassing, sommige « linksen » denken, zoals zij zelf toegeven, weer eens dat het zakencomité van de bourgeoisie, zoals Marx zei, misschien niet in hetzelfde bed slaapt als zij. In een tekst vol hyperbool en uitroeptekens wordt een collectief waarvan het communiqué als bijlage is bijgevoegd roodgloeiend tegen de gogôche van zijn meester, die sinds het bloedbad van 1914 vriendschap sluit met de burgerlijke staat, zonder dat de blanke prolo uit het Noorden, die rustig stemt, zich daar al te veel van aantrekt. Beter dan niets.

Wat ons bij Kairos betreft, wij hebben niet op het CST gewacht. Sinds de eerste insluiting in 2020, Regeringen hebben nooit geprobeerd te verbergen, zelfs niet op het hoogtepunt van hun mediabombardement, wat snel duidelijk zou worden voor iedereen die het wilde zien: erheeft zich geen gezondheidscrisis voorgedaan, maar 0,3% dodelijke slachtoffers (nog niet eens het dubbele van de seizoensgriep), een gemiddelde leeftijd van 79 jaar en 95% co-morbiditeit onder de slachtoffers — de meest recente cijfers van de WHO die we kennen. Het gaat hier om een fictieve noodtoestand die, binnen het juridische kader van de soevereine dictatuur die twintig jaar geleden werd ingesteld door de Patriot Acts van de wereld, dit zeer fundamentele terroristische politieke gebaar opnieuw uitvoert, dat erin bestaat niet alleen de onderwerping maar ook de instemming te verkrijgen van de bevolkingen die aan haar bevel zijn onderworpen. Door de maffia bescherming die het claimt In ruil voor de loyaliteit van zijn beschermelingen legitimeert de staat van het kapitaal het oprichtingsgeweld dat hem inwijdde en garandeert hij zo de volgzaamheid die nodig is om zonder verzet verder geweld te ontketenen tegen zijn nu onwrikbare bevolkingen, met als enig doel de morbide heerschappij van het handelsartikel wanhopig voort te zetten tot het laatste vuurwerk.

Jean-François Gava