Covid in Paraguay…

Deze getuigenis zegt niet alleen iets over het politieke beheer van de Covid in een Latijns-Amerikaans land, maar stelt ook de kwestie van de ballingschap aan de orde, om elders een beter leven te vinden. Een rollende steen vergaart geen mos?

Droevige tropen, droevige wereld

Het beroemde coronavirus. Ik maakte er grapjes over in de wandelgangen, op kantoor. Vanaf het begin ergerde ik me aan het mediacircus, maar ik had geen idee dat dit een historisch moment was, dat zo veel dingen in mijn leven zou veranderen. De eerste opmerkingen komen, verraderlijk: « hij zoent nog steeds, dat is niet verstandig ». Angst heeft de gedachten van de mensen beheerst. Niets zal ooit nog hetzelfde zijn. 

De eerste schadelijke maatregel komt eraan. School gesloten, maar vanaf maandag. « Je moet georganiseerd zijn, zie je. Ik vind het zo overdreven. Het lijkt wel of er een atoombom is gevallen. Ik was me er nog niet van bewust dat ze veel verder zouden gaan. 

Een paar dagen later had de show een beroemde wending en ik begon hardop te lachen. « Insluiting » is het woord. Voor iedereen, geen jaloezie. « Je moet solidair zijn, begrijp je, dame? Omkering van de bewijslast: iedereen wordt als ziek beschouwd behalve degene die het met een test kan bewijzen. En nogmaals, je kunt nooit zeker zijn: « Je moet toch thuisblijven, er zijn valse negatieven, begrijp je. 

Drie weken om de curve af te vlakken, zeiden ze. De doodgravers, zelfbenoemde experts, en hun doodsdrift hadden ons leven overgenomen. Ik wist meteen dat dit geen pandemie was, maar ik begreep niet waarom ze maatregelen namen die de economie de das om zouden doen. Ik begon mezelf opnieuw te vormen en me opnieuw te interesseren voor de politiek (de echte, die het leven van de stad organiseert). Theorieën die ik eerder had verworpen, werden eindelijk duidelijk. 

De wereldleiders hebben, vooruitlopend op het einde van het kapitalisme, dat vol is van zijn eigen tegenstrijdigheden, besloten het einde van het spel in te luiden. Voorbij zijn de dagen van het hyper-kapitalisme van de consument, de mens is log en achterhaald geworden. We gaan een tijdperk van rantsoenering en transhumanisme in. 

Geholpen door technologie en kunstmatige intelligentie worden we aangespoord om minder te consumeren, minder te bewegen en uiteindelijk zo min mogelijk te ademen. « Je bent een koolstof overtreder! Het uiteindelijke doel, op de lange termijn, is een proces van ontvolking. Kortom, de Grote Reset. De schok is hard! Ook al heb ik ze altijd al gehaat, te weten dat ze ons willen elimineren is toch behoorlijk onaangenaam. Tegelijkertijd heeft het de verdienste dat het het spel verduidelijkt. 

November 2020, na een nieuwe ronde van illegale en onwettige beperkingen, en begrepen hebbend dat « al deze shit » niet zal stoppen, wordt de beslissing genomen: ik vertrek, ik verban mezelf. 

Ga op het platteland van Zuid-Frankrijk of Spanje wonen, doe aan permacultuur en streef naar zelfvoorziening op het gebied van voedsel, water en energie en zelfs op het gebied van onderwijs en gezondheid. Een gek project gezien mijn tuinieren en doe-het-zelf vaardigheden. Mijn geliefde is niet erg enthousiast. Ik verander van gedachten en stel voor dat hij terugkeert naar zijn land in de tropen, in Zuid-Amerika. Ik ben zo gefrustreerd door de situatie in België dat ik geobsedeerd ben door radicale verandering. Aarzelend stemt ze uiteindelijk toe en we beginnen aan een reis van meer dan een jaar. 

Eenmaal in Brazilië, is het masker alomtegenwoordig op straat, zelfs op de gezichten van kleine kinderen. Ook al is het niet verplicht. Dit is een slecht begin! De blikken van de ongemaskerde gringos die we zijn, zijn afkeurend. Gelukkig komt het masker, naarmate men de grote steden verlaat, minder vaak voor en is er minder stank van hydro-alcoholische gel. Soms moeten we een « gezondheidsbarrière » ontwijken (PCR-test), maar binnenshuis maskeren is wijdverbreid. 

Als je in Paraguay aankomt en veel minder maskers op straat ziet, denk je dat je gewonnen hebt. We hebben het paradijs en de vrijheid gevonden. De vreugde was van korte duur. Bij de ingang van de winkels, wasbakken om handen te wassen. Vervolgens besproeit een bewaker uw handen, en tegelijkertijd de gezichten van uw kinderen, royaal met een hydro-alcoholische oplossing. Hij controleert of je masker op is en of je je kleine handboeien gewassen hebt. Als onderdrukking lachwekkend wordt… 

Maar de genadeslag komt wat later. Na twee jaar afstandsonderwijs in een land waar een groot deel van de bevolking geen toegang heeft tot een personal computer, is de echte school teruggekeerd. Oh vreugde, oh geluk! Toen mijn oudste zoon naar de lagere school ging, hoorden we dat het masker verplicht was (hoewel het in België nog niet verplicht is, ter herinnering). Ik weerhoud me ervan het uit te schreeuwen van woede, na een reis van meer dan 10.000 kilometer om aan het pseudo-sanitaire totalitarisme te ontsnappen, haalt het ons nu met volle kracht in! 

Na bittere discussies met mijn vrouw, geef ik toe. Met een bezwaard hart, stuur ik mijn zoon naar buiten met de muilkorf op zijn gezicht. Ik leg hem uit dat dit een belachelijke verplichting is en dat hij die zo veel mogelijk moet afschaffen. Gelukkig is hij opstandig en daarom geneigd de regels te overtreden. Ik probeer mezelf gerust te stellen gezien het zeer korte post-covid schema van de school en controleer het zuurstofsaturatie niveau. Toch voel ik me een lafaard en ik zal het mezelf nooit volledig vergeven. In sommige kleuterscholen is het masker verplicht, maar voor onze jongste zoon hebben we een kleuterschool gevonden die vrij is van deze verplichting. Hoewel het gemaskerd zien van sommige van zijn metgezellen, en vooral zijn leraar, ook gevolgen zal hebben. 

Meer in het algemeen, erken ik de hoofdstad van mijn geadopteerde land niet. De sfeer is somber en niet erg Latino. 

De straten zijn verlaten en er is weinig activiteit. Een mengsel van angst, gewoonte (‘thuisblijven’) en economische crisis. Asunción schijnt uitgestorven te zijn. Het covidisme heeft overal zijn tol geëist. 

Droevige tropen.

Evenals in Europa zijn de maatregelen onlangs aanzienlijk versoepeld. 

Tot wanneer? De volgende pseudo-pandemie? Net als in Europa is de inflatie hoog en neemt de armoede toe in een toch al zeer arm land. 

Het is tijd om de balans op te maken. 

Ik zal er nooit aan wennen motorrijders te zien zonder helm maar met een masker op, kleine kinderen met een masker tot over hun oren, zwaarlijvige diabetici die denken voor hun gezondheid te zorgen door hun handen in te smeren met chemicaliën, … Instinctief weet ik dat het een doodswens is, precies het tegenovergestelde van wat ze beweren. Dood is leven. 

Trieste tropen, trieste wereld. 

Daarom richt ik mij tot allen die in de verleiding zouden kunnen komen om in ballingschap te gaan. U bent vrij om dat te doen, natuurlijk. Maar zorg ervoor dat je de realiteit van het land kent. Paradoxaal genoeg komen in Guaraní-land veel westerlingen om vaccins te mijden, maar ik ontdekte dat de bevolking in het algemeen erg gesteld was op vaccins, inclusief covid, en vooral onder kinderen. Dit is een element waarmee rekening moet worden gehouden. De vaccinatiegraad tegen covids is echter een van de laagste in Latijns-Amerika. Ook dit is een paradox in een land waar de bevolking een zeer goede kennis heeft van geneeskrachtige planten. 

Meer in het algemeen denk ik dat verbanning om gezondheidsredenen verkeerd is. Naar mijn bescheiden mening, moet onze hele manier van leven herzien worden. En het is makkelijker om dat te doen in een land dat je kent. Dus ik ga terug naar Europa. Dus ik ga mezelf omringen met bewuste mensen en een netwerk creëren. Er is veel gebeurd in het afgelopen jaar. Er wordt een andere maatschappij gebouwd en ik ben van plan daar deel van uit te maken. 

Ze willen ons controleren, ons opsluiten en ons verarmen. We zullen ongrijpbaar, vrij en verenigd zijn. 

C.