Cannes Pokken en Apen Festival

De cinema heeft ons gewend aan herhaalde sequels. Wat het scenario ook is, hoe plausibel het ook is, zolang er genoeg consumenten zijn die op middelmatigheid uit zijn en die de gemakkelijke uitweg weten te vinden, is alles mogelijk. Op het scherm, als in de werkelijkheid. Tenminste, degene die aan ons is verkocht.

We kunnen ons de beelden al voorstellen, de onheilspellende muziek die zich opbouwt en de slagzin die begint met « dit jaar… » of « deze zomer… ». Dit zou de trailer kunnen zijn voor de volgende film die op de planken komt: « Monkey Pox ». Of ‘Monkeypox’ om het meer Amerikaans te maken, meer Hollywood. En waarom geen groteske ondertitel als « Covid-19, de terugkeer van wraak »? Een « Big Pharma — WHO » coproductie « in samenwerking met de regeringen van vele landen » en « met dank aan het label On prend à près les mêmes et on recommencer « .

Deze nieuwe kaskraker zou de 2.0 slaven, die het geld in de eerste film verdienden, moeten plezieren. Het heeft alle kenmerken van een rehash met de aanpassingen die in de eerste aflevering ontbraken omdat apenpokken (makaakpokken om precies te zijn) al bekend zijn. Dus we hebben een gevoel van controle over het onderwerp. Het is zichtbaar omdat het huiduitslag veroorzaakt, is niet erg besmettelijk en wordt overgedragen door wrijving, bloed, sperma en speeksel. De dodelijkheid ligt tussen 1 en 10% of 5 en 10% van de gevallen, afhankelijk van de bron. Deze cijfers zijn veel spectaculairder dan die van de verschrikkelijke Covid 19 pandemie. Het lijkt ook uit zichzelf te verdwijnen. Na hoe lang, met welke nawerkingen? Dat is ons nog niet verteld. En het beste van alles is dat ernstige gevallen vaker voorkomen bij jongeren, vooral bij kinderen.

Dit is een min of meer « geruststellende » presentatie, voor het moment. Maar sinds de massa’s sinds de lente van 2020 met angst zijn gevoed, is het nu een gegeven dat dodelijke virussen ons voortdurend bedreigen. Bij monkeypox kan hij heen en weer slingeren tussen het idee dat sociale distantie op zijn plaats is, dat inperking misschien niet nodig is (hoewel men nooit voorzichtig genoeg kan zijn) en dat herhaalde injecties voor de allerkleinsten veilig zijn. Of hoe we voorbij deze barrière kunnen komen die bij ouders twijfel zaait in het kader van « vaccinatie van 5–11-jarigen ».

Overwegende dat de aandacht van de toeschouwers, die de the aters waar Rusland-Oekraïnewerd vertoond geleidelijk aan hebben verlaten , moet worden gehandhaafd, heeft de 3e^th De wereldoorlog komt eraan, het scenario kan veranderen en alle hier gegeven informatie kan in de nabije toekomst achterhaald zijn. Op de een of andere manier. Deze pokken zouden bijvoorbeeld kunnen « muteren », of het nu geloofwaardig is of niet, de scenarioschrijvers kunnen alles doen. Zij hebben een enorm publiek en machtige producenten (Big Pharma Entertainment presents!) die maar al te graag nieuwe miljoenen, zo niet miljarden, vergaren.

Dit alles is op dit moment slechts speculatie. Maar aan de scriptschrijverstafel is er belangrijke informatie. Er zijn verschillende verontrustende elementen die misschien gewoon verbazingwekkende toevalligheden zijn.

Laten we twee van hen onthouden. In maart 2021 heeft een Amerikaans bureau, het Nuclear Treat Intiniative, dat onder meer wordt gesponsord door de Gates Foundation (maar in wiens organigram is geen spoor te vinden van de grootste filantroop aller tijden?), een simulatie van een biologische aanval opgezet. Het scenario was dat de apenpokken op 15 mei 2022 zouden verschijnen.

Op 22 januari 2022 botste in Pennsylvania een vrachtwagen met enkele honderden makaken op een andere vrachtwagen. Hij was op weg naar een quarantainecentrum, volgens het Center of Disease Control and Prevention. Vier van deze apen ontsnapten uit het verongelukte voertuig. Drie werden er teruggevonden en de autoriteiten werd gevraagd de buurtbewoners te controleren op symptomen van verkoudheid. Er is op dit moment geen verdere informatie bekend.

De oorsprong van deze pokken wordt voornamelijk toegeschreven aan makaken in equatoriaal Afrika. Het is een endemische ziekte in verschillende landen van dit continent. Van die stoute landen die het spel van injecties en algehele paniek niet meespeelden, of niet. Wanneer zal de panda cirrose ontwikkelen? Uit China, natuurlijk, of de pokken van het sneeuwschaap, die alleen in Siberië voorkomen, en dus ook in Rusland. Of nog beter, schorpioen roodvonk (Geogarypus hungaricus, bijvoorbeeld), die bij toeval uit Hongarije komt, aangezien dit het laatste land in Europa is dat weigert de sancties tegen Rusland toe te passen. Een lichtere noot is dat de landen waar de eerste gevallen worden aangekondigd en bevestigd, de landen zijn waar geen apen zijn maar een meerderheid van mensen die met Covid 19 zijn geïnjecteerd. Er kan inderdaad aan worden toegevoegd dat pokken reeds verzwakte immuunsystemen aanvallen. De lering die hieruit kan worden getrokken, is dat de injecties die meer dan een jaar geleden zijn ingevoerd, aantoonbare schade toebrengen aan de genoemde immuunsystemen.

Het is duidelijk dat de show in volle gang is. In de verkochte realiteit die samensmelt met fictie. In het midden van het festival van Cannes is dit een goed voorteken, een echte samenloop van de planeten. De aanwezigheid (op het scherm) van de Oekraïense president bij de opening van de festiviteiten is daar een van de beste uitingen van. De enscenering doet denken aan de verschijningen van Big Brother in de film 1984. Maar een hoofdrolspeler in een van de grootste films aller tijden heeft toch een plaats in het must-see evenement. Het resultaat was een staande ovatie van de filmfamilie. Zij die er niet onder hoeven te lijden dat zij niet weten hoe zij zich tot het einde van de maand fatsoenlijk kunnen voeden, noch dat zij zien hoe hun kinderen tot kanonnenvoer worden gemaakt in naam van oorlogen waarvan de inzet velerlei is en zeker niet die welke door de massamedia worden belicht. Evenzo is een ster die aankomt in een helikopter of een andere in een privéjet, soms dezelfde die ons vertelt over de uitdagingen van de klimaatverandering. En niet te vergeten een luchtshow door de Patrouille de France als knipoog naar een film. Een waar feest van apen die in een parallelle wereld leven die geen nut heeft voor deze kleine mensjes alleen om te consumeren en zich te verwonderen. Apen in jurken en pakken die lijken te zijn besmet met wat « het virus van de minachting » of « de pokken van Cannes » zou kunnen worden genoemd. Kunnen we het hen echt kwalijk nemen? Wie zou jaren van roem, hoge sociale en financiële positie opofferen om te huilen met het « kleine volk »? Zeker niet de meerderheid van dit kleine volkje die net zo ontzet blijft. Hij moet stoppen met denken aan zijn vakantie, zelfs met het plannen van zijn wintersportvakantie. Hij zou dagelijks moeten vechten tegen die verdomde menselijke natuur gevormd door onmiddellijk genot. En bovenal, stop met vertrouwen op het heden om jezelf in de toekomst te projecteren. Het zal waarschijnlijk zeer veranderd zijn, om niet te zeggen « anders ». Dat soort niet-zo-verre toekomst waarin de bestemming van de volgende vakantie niet meer op de agenda staat. Waar we kunnen aannemen dat we « iets anders hebben om over na te denken » om in eufemisme te blijven.

Een ander festival met nog verontrustender apen vindt tegelijkertijd plaats: het Wereld Economisch Forum in Davos. Het huis van de echte scenarioschrijvers en van toekomsten die in het slechtste geval « gewild » zijn of in het beste geval « hypothetisch », maar altijd waarschijnlijk. En op hetzelfde moment, weer toevallig, in Genève de 75ste Wereld Gezondheids Vergadering. Waar een nieuw gezondheidsprotocol wordt ontwikkeld dat staatsbesluiten zal overrulen in naam van de nieuwe wereldorde. De Oekraïense president is (nog?) niet komen opdagen. Gelukkig is hij de eregast op het Davos Forum. De show moet doorgaan en de meerderheid is nog steeds geneigd om voor de show te betalen. zonder echt de prijs te begrijpen en zelfs of het verhaal een slechte boulevard waardig is. Dit is geen pleonasme, want er zijn uitstekende toneelstukken die « boulevard » heten. Wie nog steeds niet begrepen heeft dat de Covidiaanse fase slechts het eerste bedrijf is, zal het moeilijk hebben om het stuk tot het einde te volgen. Zolang zij maar beseffen dat het zich voor hun ogen afspeelt en dat zij niet alleen toeschouwers zijn, maar ook acteurs. Tweederangs, natuurlijk, maar deze massieve figuratie is een van de belangrijkste sleutels tot de plot. Het is mogelijk dat zij bij het laatste gordijn niets, of slechts een beetje, hebben beseft en nog steeds zonder na te denken hun plaats reserveren voor de volgende voorstelling. Die van totale onderwerping, van smelten in het grote niets.

We kunnen bedenken dat we in een nieuwe remake van Planet of the Apes zitten. Maar welke versie ook wordt voorgesteld, het eindigt altijd op dezelfde manier. Dat is, heel slecht voor de mens. Maar aangezien dit monumentale bedrog nog niet is voltooid, hebben we nog speelruimte. Het is niets om te zeggen, het is niets om te schrijven. Het is de hoogste tijd om te (her)handelen.

Nicolas d’Asseiva, auteur van Pax Dystopia