Brief aan de voorzitter van de Nationale Medische Associatie

De heer Benoît Dejemeppe
Voorzitter van de Nationale Medische Associatie
Place de Jamblinne de Meux 34 — 35
1030 Brussel

13 februari 2022

Sir,

Ik was 71 jaar oud in oktober 2021 toen ik een ernstige coviditeit kreeg die me het leven had kunnen kosten volgens mijn schoondochter, oncoloog in het CHU in Luik waar ik was opgenomen. Ik ben van mening dat u en de Medische Vereniging die u leidt verantwoordelijk zijn voor de rampzalige situatie waarin ik terecht ben gekomen en waarvan ik nu nog steeds de gevolgen ondervind door aanhoudende vermoeidheid. In het eerste stadium van de ziekte, de eerste acht dagen met hoest en koorts, had ik geen toegang tot een snelle behandeling en natuurlijk ook geen arts om die voor te schrijven. Op de achtste dag moest ik worden opgenomen op de spoedafdeling van het Universitair Ziekenhuis van Luik, waar ik uiteindelijk tien dagen verbleef om te herstellen van de overmatige ontsteking en longontsteking die het gevolg waren van de virusinfectie (één nacht op de spoedafdeling en negen nachten op de afdeling infectieziekten), waarbij ik werd behandeld met zuurstoftherapie en dexamethason. Toen ik thuiskwam, had ik nog vijf dagen een zuurstofconcentrator. Ik moet erop wijzen dat ik, afgezien van mijn leeftijd, geen risicofactoren had en dat integendeel, naast andere preventieve maatregelen, de komst van dit virus mij ertoe heeft aangezet de tien kilo overgewicht te verliezen die ik twee jaar geleden had.

Ik vind het nog steeds moeilijk te geloven dat in België vandaag, twee jaar na het begin van de epidemie, covidepatiënten er nog steeds toe beperkt zijn thuis te blijven zonder behandeling, met uitzondering van paracetamol, dat alleen de symptomen behandelt en zijn eigen ongemakken heeft, en telefonisch met hun arts te communiceren. Het merendeel van de artsen heeft onder uw bevel inderdaad zijn eed van Hippocrates verloochend en is dus, net als u, verantwoordelijk voor een groot aantal sterfgevallen, zoals dat van een 82-jarige vriend die in goede gezondheid verkeerde — Paul Lannoye, u moet hem kennen, hij was onder meer lid van het Europees Parlement — en een buitensporig groot aantal ernstig zieke patiënten zoals ik. Degenen die, zoals Dr. Alain Colignon, hem trouw zijn gebleven, staan onder ongelooflijke druk om in het gareel te lopen (welke?) en hebben geen of slechts beperkte toegang tot onschadelijke maar doeltreffende antivirale moleculen als ivermectine en hydroxychloroquine, zoals blijkt uit de vele landen waar deze op grote schaal beschikbaar zijn en worden gebruikt.

Ik smeek u uw mea-culpa te doen nu het nog kan (het zou ook in uw belang zijn) en Dr. Alain Colignon en de artsen te ontvangen die hun mooie beroep verdedigen met eerbiediging van de eed van Hippocrates en waarvan hij in feite een eerbiedwaardige en gerespecteerde woordvoerder is.

Met mijn beste groeten,

Francis Leboutte