BÉATRICE DELVAUX: GOUDEN BOTTEN VOOR WAAKHONDEN

Het ophemelen van de communicatieve pirouettes van mannen met macht ( Petje af voor jou! Juncker neemt het over », Le Soir, 13/11/2014) zonder stil te staan bij hun deelname aan de diefstal die zij hebben gepleegd door middel van een of ander fiscaal trucje; altijd hun diepzinnige ideeën verwoorden door ze toe te schrijven aan een ander (de nieuwe regering bijvoorbeeld: « België evolueert van een beschermend stelsel — door de nieuwe leiders beschouwd als bijstand — naar een liberale organisatie, waar sociale uitkeringen niet worden afgeschaft, maar waar ze niet langer worden verworven: wie ervan wil genieten, moet voortaan aantonen dat hij ze verdient », 10/10/2014); indirect instemmen met hun maatregel onder de subtiele dwang van noodzakelijkheid en zekerheid (« Doen wat nodig is (pensioenen, index-hoppen, belastingverschuiving, concurrentievermogen);« Deze regering wil offensief zijn. In ieder geval, met de leeftijd van het pensioen, betwist het zekerheden die sinds de tweede wereldoorlog « , 08/10/2014 ;  » Als er veel hervormingen nodig waren « …, 10/10/2014), of hen op subtiele wijze strategisch advies te geven, hen uitnodigend voorzichtig te zijn om de pil beter aan de bevolking door te geven (« Als zij wil standhouden, heeft de regering-Michel er belang bij snel te handelen, zodat haar structurele hervormingen kunnen plaatsvinden zonder de indruk te wekken dat zij in de eerste plaats « het volk » treffen« De redactionele bijdragen van Béatrice Delvaux, die sinds 1984 bij Le Soir werkt, vertellen ons veel over wat het dagblad is en wie het bedient. 

Wat zou kunnen worden beschouwd als overhaaste interpretaties van onze kant, wordt echter bevestigd door een analyse van de manier waarop de Belgische media omgaan met momenten van « crisis ». Altijd pretenderen neutraal te zijn, de hoofdredactrice van Le Soir en haar acolieten, econome van opleiding en voormalig stagiaire bij het Internationaal Monetair Fonds (drie maanden in Washington tijdens haar afstudeerscriptie aan de faculteiten van Namen), auteur van het voorwoord van het boek gewijd aan Albert Frère (Albert Frère, de zoon van de spijkerhandelaar, momenteel het op één na grootste fortuin van België met 6,2 miljard euro), liet in zijn hoofdartikel van 22 oktober 2015 los: « Dood die je verantwoordelijk maakt ». Vandaag is de media-elite in rep en roer na de dood van een patiënt in de kliniek van Hermalle, waarbij zij de schuld geeft aan de blokkades door het ABVV. Het is alsof de pers wacht op « de gebeurtenis », de gebeurtenis die het mogelijk zou maken haar klasseverachting te uiten en de diepe waarden te demonstreren die ten grondslag liggen aan de redactionele keuzes van hun dagelijkse pagina’s. In het hoofdartikel in Le Soir van 22 oktober staat op een watermerkachtige manier de « rode lijnen die niet mogen worden overschreden » en ziet in deze hoofdgebeurtenis (centrale titel:  » Dood door ABVV-wegversperringen « , en volledig verhaal op pagina 2 en 3) een keerpunt in de ABVV-praktijk: « Dit sterfgeval en deze klacht zullen voortaan de toekomstige vakbondsinitiatieven en de actie- en communicatiestrategie van het ABVV beïnvloeden », zegt Madame Soleil, die nooit zegt dat ze deel uitmaakt van het fenomeen dat ze meent te beschrijven. 

In de keuze van de woorden, hun rangschikking, de keuze van de uitingen, de krantenkoppen, de geïnterviewden en hun reacties doet de krant meer dan een situatie beschrijven, ook al wil zij nog steeds als een getrouwe afspiegeling van de werkelijkheid worden gezien. « Dood door de blokkades van de ABVV? Laten we het even toegeven. Maar hoe valt dan het enthousiasme te verklaren om dit mogelijke verband van oorzaak en gevolg op te roepen (verband van oorzaak en gevolg dat meer dan gesuggereerd wordt op de omslag, indirect bevestigd wordt in de titel van de pagina’s 2–3:  » De barbaarse blokkade vertraagt de levensnoodzakelijke hulp ») wanneer zij de vakbonden en de sociale acties beschuldigt, en haar afwezigheid wanneer zij het geweld van de werkgevers en de doden aan de kaak moet stellen die onrechtstreeks, maar zeker, door de privatisering, de bezuinigingen, de concurrentie veroorzaakt worden… 

Geleidelijk aan privatiseren de Europese landen hun gezondheidszorg in een verschijnsel dat wordt gedicteerd door de Europese Commissie en het IMF, die begrotingstekorten afwijzen en waarvan de investeringen in de openbare gezondheidszorg afnemen, ten voordele van de particuliere sector. Wij gaan dus langzaam in de richting van een Amerikaans model, waarin de opname van een patiënt in een ziekenhuis afhankelijk is van zijn of haar kredietwaardigheid. Hoeveel mensen zijn hierdoor gestorven? Hoeveel koppen op de voorpagina? En hoeveel meer doden en zieken zullen er nog vallen als gevolg van het Transatlantisch Verdrag? Hoeveel mensen zijn er niet gestorven als gevolg van onze consumptiemaatschappij die de landen van het « Zuiden » plundert en uitbuit? Geen kop op de voorpagina, het dominante nieuws dat zich liever concentreert op de release van de iPhone 7 (en dan de 8, 9, 10…) dan ons te vertellen over de arbeidsomstandigheden in de fabrieken van de multinational Foxconn⁽¹⁾. Op 22 maart, de dag van de aanslagen in Brussel, waren de wallpapers van de mainstream mediasites nog steeds gevuld met advertenties⁽²⁾. Onfatsoenlijk? Nee, commercieel. 

Le Soir, dat doet alsof het de vraag stelt om vervolgens op slinkse wijze zijn antwoord te geven via de stem van de willekeurig gekozen geïnterviewde, blinkt uit in de kunst om zijn ideeën uit te drukken door ze aan een ander toe te schrijven: 

Le Soir : « Geeft de frustratie van de werknemers over de maatregelen van de regering-Michel hun het recht om verschillende wegen en autosnelwegen rond Luik volledig te blokkeren, met het risico dat ze het verkeer van de hulpdiensten en andere levensnoodzakelijke zorgen vertragen of zelfs stopzetten?(22/10/15):

Philippe Olivier, medisch directeur van de privé-ziekenhuisgroep CHC en voorzitter van Fratem (Fédération régionale des associations de télématique médicale): « Een zodanige verkeersbelemmering dat de hulpdiensten erdoor verlamd raken, is niet denkbaar. De kwaliteit van de zorg voor de bevolking staat op het spel, te beginnen met de hulpdiensten ».

Zal Le Soir deze laatste ook vragen wat de privatisering van de gezondheidszorg doet en zal doen met het dodental? De aandacht voor de dood die wordt toegeschreven aan de blokkades van het ABVV, waardoor de komst van de chirurg werd vertraagd, vermijdt de redenen van de woede te vermelden en voedt in plaats daarvan het gebrek aan inzicht in wat er op het spel staat en de reden voor de strijd. 

In Frankrijk weerspiegelt de lynchpartij in de media van de werknemers van Air France, die het onrechtmatige geweld van hun baas beantwoordden met gerechtvaardigde woede, de rol van de waakhonden van het systeem, de journalisten, die schaapachtige demonstraties aanvaarden maar het niet op prijs stellen wanneer de vakbonden dat niet doen « .hun troepen niet onder controlehebben » (Le Soir, 23/10/2015). Het moet gemeten en bevorderd worden. sociale dialoog  » ( Het isbijzonder betreurenswaardig dat eens te meer een staking het imago van ons land aantast en aantoont dat er in België geen sociale dialoog bestaat », 26 mei, Le Soir, door François Mathieu, adjunct-hoofdredacteur) … met het risico de bevolking van zich te vervreemden en de regering in de kaart te spelen: « Charles Michel zegt dank u⁽³⁾De kop van Béatrice Delvaux op 20 oktober: « Blokkades van snelwegen en treinstakingen. Zeker Beatrice « zegt dank u » ook. Ook Francis Van de Woestyne bedankt hen, in zijn hoofdartikel van 20 oktober, maar dan feller: « de manier waarop de protesten maandag zijn ‘georganiseerd’ is werkelijk schandalig (…) Deze gijzeling toont aan dat er een minimumdienst moet komen (…) Er zijn ergere dingen. Onverantwoordelijke vakbondsmensen blokkeerden verschillende grote wegen in de buurt van Luik, waardoor alle verkeer rond de « cité ardente » en alle doorvoer naar Brussel of Duitsland werd lamgelegd. Duizenden mensen moesten omkeren of uren wachten. De vuren die deze opruiers hebben aangestoken hebben gebrandDe snelwegen zijn zwaar beschadigd. De schade wordt geraamd op miljoenen euro’s. De lopende wegreparatiewerkzaamheden zullen enkele weken vertraging oplopen. Bedankt jongens, geweldig werk… » Om tot de eindeloze sociale dialoog te komen in het voordeel van de werkgevers: « In België leidt het sociaal overleg, een van de pijlers van het democratisch bestel, regelmatig tot goede akkoorden. Het is door te onderhandelen dat sociale vooruitgang wordt geboekt. Niet met geweld, het wapen van lafaards ». Het zal niets zeggen over institutioneel en werkgeversgeweld… Dank je Francis, goed werk! De VBO zal waarderen… 

Dit doet ons denken aan het interview van Xavier Mathieu, vakbondsafgevaardigde van de CGT-Continentale, door David Pujadas op het journaal⁽⁴⁾ van France2. De neerbuigendheid van journalisten is ongeëvenaard wanneer het erom gaat met gewone mensen en de arbeidersklasse te praten, altijd geweld in hen waar te nemen, te doen alsof zij « hun leed begrijpen », maar hen altijd te vragen of « het niet te ver gaat ». Deze vijanden van verandering hebben het onderscheid niet begrepen tussen degenen die spanningen veroorzaken en degenen die erop reageren, en geven er de voorkeur aan conflicten te vermijden als een middel om hun belangen te bestendigen. Zoals Martin Luther King zei: « Het grote obstakel voor onze beweging wordt gevormd door de « realisten » die orde meer aanbidden dan rechtvaardigheid en die de voorkeur geven aan een negatieve vrede, gekenmerkt door de afwezigheid van spanningen, boven een positieve vrede, gekenmerkt door het blootleggen van conflicten. Het moet duidelijk zijn dat wij, die de directe acties produceren, niet degenen zijn die de spanningen veroorzaken. Wij zijn tevreden ze te onthullen. We brengen ze naar buiten, zodat ze herkend en behandeld kunnen worden⁽⁵⁾ « .

De editocraten van ons vlakke land hebben zeker waardering voor het realisme van hun Franse collega’s, die gewend zijn hetzelfde te doen: de legitieme redenen achter de« uitbarstingen » verbergen. Zo heeft Béatrice Delvaux na de betogingen in december 2011 tegen het regeerakkoord, toen zij verklaarde dat « de stakingen, hoe begrijpelijk ook, niets zullen veranderen aan de realiteit en de wreedheid van deze crisis « , het terrein verder voorbereid en de rode loper uitgerold voor de ondernemingsgezinde krachten. Nog steeds niets te zeggen over de « excessen » van de bazen. In december 1999, tijdens de rellen in Seattle, werden de legitieme redenen voor verontwaardiging opnieuw verborgen achter « deze ketens van solidariteit die niet moeten worden verward met de excessen van een paar activisten » waar iedereen Metandere woorden , wij zijn het ermee eens dat er geen alternatief is, dat « het radicale « neen » tegen de mondialisering onhoudbaar is in een wereld waar de consumenten elke dag acties ondernemen waardoor bedrijven hun grenzen overschrijden », maar bovenal dat « de markt blijft de meest efficiënte manier om het economische leven te organiseren, vooral omdat alle andere hun grenzen hebben laten zien ». Grenzen die ze niet kennen als het gaat om de stem van de bazen te zijn. 

Zoals David Pujadas die  » Béatrice Delvaux zegt dat ze« het leed  » van de CGT afgevaardigde begrijpt.dat werknemers [qui] Het afwijzen van maatregelen die zij als ongelijk en dus onaanvaardbaar beschouwen is begrijpelijk en legitiem, maar de vakbonden moeten ervoor waken het tegendeel te creëren van wat zij nastreven, namelijk de belangen van de regering-Michel meer dienen dan hun eigen belangen  » (20/10/2015). Maar zijn beiden niet gewoon de rechtse regeringen van dienst door de legitieme arbeidersopstand niet te begrijpen en uit te leggen? Hun spel is om ‘arbeiders’ tegen ‘stakers’ op te zetten, ‘arbeiders’ en ‘bazen’ te verenigen en elke zweem van strijd in diskrediet te brengen:‘deze zoveelste verstoring van het treinverkeer was dus genoeg om de pendelaars te irriteren wier treinreis vaak op een hindernisbaan lijkt’ (le Soir, 20/10/2015). Maar ze vertellen ons niet over de hindernisbaan als de spoorwegen geprivatiseerd zijn… iets waar de editocraten vreemd genoeg niet over klagen. 

In deze wereld zouden de beschuldigingen van de werknemers voor de media-industrie dus meer lijken op een « vakbondsgevoel » dan op een doorleefde werkelijkheid. Wat zij subtiel doen is niets anders dan de verdeeldheid onder het volk organiseren: de ene kant steunt de stakingen, de andere veroordeelt ze. En daarmee geven Delvaux en zijn collega’s een bestaande werkelijkheid niet louter weer in woorden, maar creëren ze die. Het bouwt de kloof, zet de een tegen de ander op, aanhoudend, en doet dat nu al tientallen jaren.