BASTE!

Oorlog gaat niet over partners, maar over vijanden. In de sociale oorlog, de klassenstrijd, zijn er geen individuen met een mandaat voor een zogenaamde sociale dialoog, maar groepen met diametraal tegenovergestelde belangen. Enerzijds de staat, die garant staat voor het goed functioneren van de maatschappij zoals zij is en zoals zij moet blijven, de wereld van de werkgevers en de (goede) zakenwereld, en anderzijds « de werkende massa’s » — arbeiders, bedienden, ambtenaren, werklozen die opkomen voor hun bestaansmiddelen en, misschien vooral, voor hun waardigheid. De lezers van onze uitstekende krant hebben meer dan waarschijnlijk kennis kunnen nemen van de recente gebeurtenissen bij Air France, waar wij een oordeel hebben kunnen vellen over de strijdlust van het personeel en de routine van degenen die de delicate opdracht hebben om op hun manier leiding te geven aan een onderneming die, als ik het zo mag zeggen, een belangrijke speler is in de Franse economie, wankelt in vele opzichten; laten we de details overslaan van de vele aspecten van een route die zijn naam niet durft te zeggen. De beelden van deze arme directeuren van demenselijke hulpbronnen, op de vlucht voor woedende werknemers, shirts aan flarden en ontredderde gezichten, zijn door de zeshoek getrokken, langs de kantoren van president Hollande en zijn premier die, zonder een blad voor de mond te nemen, heeft omschreven als Bovendien werden de werknemers die door de eenstemmige pers en het gehele politieke establishment voor rechtvaardiging waren uitgekozen, alsmisdadigers behandeld. Met uitzondering van de moedige en lucide Jean-Luc Mélenchon, die niet heeft nagelaten om met zijn gebruikelijke welsprekendheid de zaken recht te zetten door degenen te hekelen die lessen in goede manieren geven (bij voorkeur met het voorhoofd omlaag) en die niets laakbaars zien in de schade die overal in de wereld van de arbeid wordt aangericht in naam van het sacrosancte concurrentievermogen van de ondernemingen en de winsten van hun aandeelhouders. 

Als onze buren aan de overkant van het Kanaal een zogenaamde ernstige sociale crisis doormaken en als de middelen om die te verhelpen steeds verder verwijderd raken van het eenvoudige gezond verstand of de politieke moed van de mensen die daar aan de macht zijn, zullen zij de schamele troost hebben te constateren dat deze crisis in ons land even acuut is en dat, Op dezelfde manier hebben onze leiders slechts het recept voor frontale aanvallen op degenen die de steeds hogere prijs betalen voor de systematische afbraak en vernietiging van wat lange tijd als vanzelfsprekend werd beschouwd op het gebied van de sociale bescherming. Het schandaal en de afschuw die sommigen — te beginnen met de gehele pers, resoluut op bevel van haar kiezers — voelden aan het einde van de imposante demonstratie in oktober jongstleden, De vastberaden en zelfs zeer gespierde piketacties van de ABVV-militanten tijdens de algemene staking in de Luikse regio enkele dagen later, zijn slechts het antwoord en de riposte van diegenen die, misschien, geen andere uitweg zien voor hun angst en hun ontreddering dan een woede en een ophanging die als volkomen legitiem moeten worden beschouwd. 

Laten we nu serieus worden. Dat de acties van die dag voor sommigen betreurenswaardige en ongelukkige gevolgen hebben gehad, kunnen wij alleen maar beamen. Het gevolg was dat een groot deel van de publieke opinie zich afzette tegen de vakbondsorganen, die in deze omstandigheden, en vooral in het geval van het ABVV, de incidenten die deze dag markeerden, niet met het nodige onderscheidingsvermogen beoordeelden. Dit gaf de leiders van de federale meerderheidspartijen natuurlijk de gelegenheid om op te roepen tot de meest extreme maatregelen om een einde te maken aan de belemmeringen van het recht van mensen om naar hun werkplek te gaan — of te worden uitgebuit, al naar gelang het geval. Het zal er dus op de een of andere manier om gaan te trachten de meest laakbare daden te muilkorven en misschien zelfs strafbaar te stellen, aangezien de identiteit van sommige ordeverstoorders reeds door de politie aan de rechter is doorgegeven. We zien dus dat de beoordeling van de manier waarop stakingen worden gevoerd en van de excessen daarvan , resoluut kritisch moet zijn, niet over de geldigheid van de strijd maar over de manier waarop die wordt gevoerd. Wij moeten toegeven dat, bijvoorbeeld, bedrijven, groot of klein, dwingen hun deuren te sluiten onder druk en intimidatie van vastberaden groeperingen zeker niet de welwillendheid zal opwekken van een opinie die, helaas, doorlaatbaar is voor de verontwaardiging van een razende pers en commentatoren. Ook het blokkeren van wegen, kruispunten en andere openbare verkeersaders schaadt uiteindelijk alleen diegenen die, alles wel beschouwd, niet verantwoordelijk zijn voor de beslissingen die op hoge plaatsen worden genomen. Het vervreemden van mensen wier sympathie, of zelfs steun, je net zo gemakkelijk zou kunnen winnen door het verstrekken van begrijpelijke en goed onderbouwde informatie is geen goede zaak. Laat ons duidelijk zijn : dit is geen oproep tot matiging of tot het opgeven van een strijd die door alles gerechtvaardigd is, integendeel. Maar de vakbondsleiders van hun kant mogen zich niet compromitteren door, onder het mom van realisme, te aanvaarden dat er vanuit een zwakke positie wordt onderhandeld — en dat net na de grote demonstratie en de staking in de streek van Luik — en Dit is de enige manier om ervoor te zorgen dat zijveel kunnen slikken ten koste van de activisten die voor een voldongen feit zijn gesteld. Men zou zich gaan afvragen wat het nut is van massale wandelingen in de straten van de hoofdstad, van stakingen in kleine stappen, of zij al dan niet vastberaden worden gevolgd door een basis die misschien uiteindelijk zijn leiders zal alarmeren en ter verantwoording roepen; dat is in ieder geval wat men zou gaan wensen. 

In onze landen, zoals overal elders, raakt het mondiale landschap met de dag meer en meer in verval; en op een verraderlijke, bijna slinkse manier, in kleine stapjes. Besluitvormers van allerlei aard, medeplichtig aan de machtigen en strikt op hun bevel, passen naar de letter de richtlijnen toe die hun gedicteerd worden volgens de grillen en verlangens van hun meesters. De stille kabinetten waar de leiders van het universele spel bijeenkomen en waar alles wordt beslist, hebben de plaats ingenomen van de plaatsen waar men, naïef, nog kon geloven dat het soevereine volk, via de stem van zijn vertegenwoordigers, nog de minste invloed had op de gang van zaken. Van nu af aan, bevrijd van alle boeien, zij die hun plaats danken aan onze stemmen — wee ons! — Zij zijn nooit opgehouden te liegen, te verraden, de taal te verdraaien en te verbloemen met als enig doel de meest bittere pillen uit te delen aan een verdoofd publiek dat verlamd is door de angst voor een toekomst die binnenkort alleen nog zal zijn weggelegd voor de bevoorrechte enkeling die door het systeem wordt vertroeteld en beschermd. 

Hier, zoals elders, proberen enkele zachte dromers -zo worden ze gediskwalificeerd — hun woede kenbaar te maken, ideeën naar voren te brengen, radicaal andere wegen te bewandelen. Maar hun tijd is nog niet gekomen, en laat er geen illusie zijn, die zal niet komen. De geest van het winstbejag, zij die er een godsdienst van hebben gemaakt met dwingende en onbetwistbare dogma’s, hebben haar reeds en onherroepelijk verslagen. 

Jean-Pierre L. Collignon