Band van eenzaamheid

Goedenavond, eenzame mensen,

Ik schrijf u in de greep van somberheid en misschien op een blijde dag, als ik dit weer lees, zal ik mezelf belachelijk vinden. Niettemin is het gevoel van een dringende behoefte aan een gezamenlijke omhelzing en schouders om op uit te huilen op het ogenblik zeer reëel. Het gebrek aan perspectief en de al te duidelijke verschuiving naar een wereld waarin fysieke afstand, interactie met meer schermen dan mensen en muilkorven de norm worden, brengen mij in een verontrustende depressieve lethargie. Ik heb een buurman die gek wordt, verteerd door de angst van zelf-afsluiting. Ik heb een buurvrouw die net de puberteit heeft bereikt en te zwaar is, die broeken met gescheurde broekspijpen draagt en naar viezigheid ruikt. Dat is wat ik zie op mijn weegschaal. Hoe ziet het eruit op stadsschaal?

Als artiest, vind ik meestal schoonheid in wat me omringt… Ik kan het niet meer. Ik zie ellende, ogen die uit maskers steken die naar je staren. Ik zag een schoolbus met kleine kinderen erin en sommigen van hen waren gemaskerd en keken naar me door het raam. Ik had zin om te huilen. Vrijheid kost 250€. Ik besloot om mijn spaargeld daar te laten. Dit is de enige kleine opstand die ik op dit moment kan volhouden.

Ik voel me alleen en toch weet ik zeker dat er anderen thuis zijn die denken: « Een avondklok! We hebben een avondklok aanvaard! », alsof een virus na 22u nog virulenter is… Dan stellen we onszelf gerust door te zeggen dat het elders nog erger is… We mogen elkaar niet ontmoeten. Waarom zijn we niet meer georganiseerd? Ik was de eerste. Ik heb ideeën, maar ik kan de kracht niet vinden om ze uit te voeren. Ik heb geen hulpjes. Ik zou een « wie wil er met me spelen? » moeten doen, zoals toen ik een kind was.

Ik las een zin in een boek die ik herschreef om hem aan onze situatie aan te passen: « Wij weigeren te leven in een wereld waar de garantie om niet te sterven aan coviditeit wordt ingeruild voor de zekerheid om te sterven aan verveling « .

Allemaal solidair in het ieder voor zich. Wanneer een gerenommeerd viroloog een bestaand geneesmiddel voorstelt waarmee hij goede resultaten heeft behaald, wordt hij voor charlatan uitgemaakt, maar ons wordt beloofd dat een gloednieuw vaccin, wanneer het er eenmaal is, wonderen zal verrichten! Laat tot die tijd de zieken ziek blijven en thuis opgesloten worden tot het overgaat of echt ernstig wordt en ze aan een beademingsapparaat worden gelegd, en laat ze dan maar met de naweeën zitten!

De ouden, geïnfantiliseerd, beslissen niet zelf hoe hun laatste dagen zullen zijn, eenzaamheid opgelegd onder het voorwendsel van een langere levensverwachting. Overleven. Mijn moeder was altijd meer bang voor eenzaamheid dan voor de dood. Maar het ergste is om alleen te sterven. Want zij krijgen ook geen keuze in hun dood, zij zullen alleen sterven of omringd door gemaskerde pakken. Ik neem mijn mama in mijn armen op haar verzoek en met mijn grootste plezier, ben ik een gezondheidsterrorist… Ik zal niet naar haar toe gaan als ik ziek ben, zoals ik vroeger ook niet zou hebben gedaan bij een nare keelpijn of een zware griep, maar ik had haar al zo vaak ziektekiemen kunnen geven op een moment van zwakte en zij zou zijn gestorven; vroeger zou men mij daar niet schuldig over hebben laten voelen, nu wel. Het is beter maandenlang niet bij haar in de buurt te zijn dan te genieten van de tijd die we nog met haar hebben, en waarvan we niet weten hoe lang.

Als in april de boodschap op de affiches in de stad was:  » Laten we afstand nemen zodat we later weer kunnen knuffelen « , vandaag zijn we al overgegaan op de veilige dienst weg van elkaar en het geluk om het stukje peterselie dat tussen je tanden zit te kunnen verbergen en niet te hoeven aarzelen om knoflook te eten dankzij het masker, jippie! (Dit werd nooit aangeprezen in verband met de burqa, maar laat maar).

Zij overtuigen ons er zelfs van dat een braaf volk als China erin geslaagd is zich van het virus te ontdoen dankzij de goede medewerking van zijn burgers, waarbij zij verzuimen te zeggen dat zij onder een totalitair regime leven en dat zij al heel lang niets meer in twijfel mogen trekken. Als je aanvaardt geregistreerd en gecontroleerd te worden, zul je virusvrij leven en zul je naar nachtclubs kunnen gaan; als je daarentegen niet luistert wanneer je wordt bevolen thuis te blijven, zul je zwaar worden gestraft.

Wat zullen de gevolgen hiervan zijn? Van telewerken, van het voortdurend dragen van maskers, van het verdwijnen van contant geld zonder waarschuwing, vervangen door « contactloos », betaling die gelijk staat aan de nieuwe relatie tussen mensen « zonder contact », afstand van 1,50 m, maar met je masker versta ik niet wat je zegt, dus moet je dichterbij komen, maar dan respecteren we de opgelegde sociale afstand niet meer, dus uiteindelijk spreken we niet meer met elkaar… Nou, achter een scherm. (Heb je Wall‑e niet gezien? Mensen die niet meer kunnen lopen, die alleen maar eten, met hun ogen gericht op hun schermen?).

Wat zullen de gevolgen zijn van het steeds maar weer reciteren van het aantal (wel, positief bevonden) gevallen op radio en televisie? En Netflix om de leegte op te vullen? Zullen de gedragsmatige, fysieke, sociologische en psychologische nawerkingen van het beheer van deze gezondheidscrisis werkelijk opwegen tegen de schade die door covid wordt aangericht? Wordt deze vraag alleen in het publieke debat gesteld, of bewaren wij de verrassing voor later en doen wij alsof wij ons eerst met het belangrijkste bezighouden? En wat is het belangrijkste?

Tinder is nog steeds actief en prostituees werken nog steeds, zal de behoefte aan fysiek contact ook een één-klik consumptie worden? Hoe zit het met de behoefte aan een simpele knuffel die overgaat in een betaalde seksuele uitwisseling? Zullen we naakte en gemaskerde lichamen aanraken? Zullen onze fysieke uitwisselingen niet langer een gezicht hebben? Of zal er een standaard relatiemodel worden opgelegd: één man, één vrouw, getrouwd, een echtelijk bed delend en maximaal twee kinderen om een aantal te hebben dat goed in een bubbel past en gegarandeerd « geen ziektekiemen van buitenaf, eww!

Landen die onder grote armoede en hongersnood lijden, geven niets om covid. Zal het zover moeten komen? Als de mensen moeten kiezen tussen geld verdienen om te eten en het risico om een covid te vangen, zullen ze dan de verboden trotseren? En is dat wanneer er een minimumloon voor iedereen wordt ingevoerd? Als het te laat is, zoals de ziekenhuizen die jarenlang hebben mogen verkommeren? En wat zullen we moeten opgeven of accepteren in ruil daarvoor? Een verplicht vaccin? Een permanente lijst van alle mensen die we hebben ontmoet? Opsporing, natuurlijk van het virus, niet van de mensen, (ook al wordt het virus door mensen gedragen), maar dat roept vragen op in een democratie waar een van de laatste privé-dingen die we nog hadden, de ziekte was? En als het niet verplicht is, worden we dan van bepaalde plaatsen geweerd, zoals nu het geval is als we geen masker dragen? Geen toegang tot de winkels, als je niet een klein groen mannetje op een smartphone applicatie bent?

Waarom heb ik het gevoel dat het stellen van al deze vragen ongewenst of zelfs verboden is in een democratie waar wij het recht op vrijheid van meningsuiting verdedigen? Waar is het debat? Het verschil? Afwijkende meningen? Waarom hebben wij het gevoel dat wij op eierschalen lopen en een vlaag van beledigingen over ons heen krijgen als wij aan de kaak willen stellen dat wij vinden dat onze vrijheid voor onbepaalde tijd op de lange baan is geschoven (het is binnenkort tenslotte een jaar) en dat wij bang zijn haar voorgoed kwijt te raken? Waarom durven wij in een democratie niet uit te spreken dat wij ons meer zorgen maken over de maatregelen die ons worden opgelegd en de gevolgen daarvan op korte en lange termijn voor onze lichamelijke en morele gezondheid en de verdeeldheid die daardoor onder de bevolking ontstaat, dan over de coviditeit zelf? Waarom ben ik, als ik dit alles tot uitdrukking breng, een harteloos mens die zijn medemens wil doden met omhelzingen en kussen?

Julie