« ALLES ASSANGE »?

Degenen die prat gaan op hun vrijheid van meningsuiting, die met één stem zingen dat « ze allemaal Charlie zijn », en die een relatieve onverschrokkenheid aan de dag leggen wanneer de nieuwe Charlie’s zich in de politieke, economische, financiële of celebrity-wereld bevinden, zijn wonderbaarlijk stil wanneer het erom gaat de detentie van Julian Assange aan de kaak te stellen, onder omstandigheden die geïnspireerd lijken door de dictaturen waar diezelfde journalisten zo graag met de vinger naar wijzen, met name die waaraan het Westen geen wapens verkoopt.

In een bruisend hoofdartikel beloofde de overmoedige Béatrice Delvaux ons in 2015 om « de boel te blijven openbreken ». Indertijd zeiden wij dat « zij altijd haar mond had gehouden, behalve wanneer het ging om het verdedigen van bazen en captains of industry « ⁽¹⁾. Net als hun vrienden in de andere media in het vlakke land, in Frankrijk of elders, voor en na 2015, blijven ze hun show verkopen van een democratische, open samenleving, waar de pluraliteit van standpunten gehoord zou kunnen worden… om deze illusie in stand te houden, moeten ze dus de informatie verbergen, gladstrijken, dialoog veinzen, demoniseren en « soap opera » maken (cf. de vorming van de federale regering).

TOEN DE MACHTSMEDIA ZWEGEN

Uit deze dramatische systematische desinformatie kunnen wij echter een niet onbelangrijke les trekken, die een onaantastbaar argument biedt voor de zeurderige « persvrijheid ». Want waar zijn jullie, dappere journalisten, moedige redacteuren, wanneer de man die de misdadige praktijken en schaamteloze leugens van onze regeringen aan de wereld heeft onthuld, al vijf maanden wegkwijnt in een Londense gevangenis, na zo’n 2.555 dagen opgesloten te hebben gezeten in een kamer van de Ecuadoraanse ambassade? Waar wacht je nog op om het te openen?

U kunt niet, zoals u niet kon, de ongelooflijke censuur van het blad Financité door de krant La Libre, waaraan wij een omvangrijk onderzoek wijdden, relativeren⁽²⁾ Terwijl alle redacties, volgens onze bronnen, het destijds door de redactie van Financité verzonden persbericht op grote schaal hebben geopend, heeft slechts één medium de informatie in een korte samenvatting doorgegeven (de RTBF), hetgeen verbazing wekt, aangezien dit medium net als zijn collega’s gewend is aan hondse gehoorzaamheid. Persvrijheid is een spektakel, geen waarheid: om ze in stand te houden, moeten we dus het eerste voeden en niet het tweede zoeken.

Dit is een van de redenen waarom de zaken niet goed gaan: of je jezelf nu links, rechts, pro-dit, anti-dat, pro-dit, anti-dit noemt, de vorming van onze ideeën kan niet plaatsvinden wanneer we niet over de elementen beschikken om ze naar behoren op te bouwen.

Alexandre Penasse