VERBONDEN MENSEN IN EEN ZIEKE WERELD, ZIEKE MENSEN IN EEN VERBONDEN WERELD

De huidige derde industriële revolutie biedt geen oplossing voor de vervuiling en de vernietiging die door de vorige twee zijn veroorzaakt. Integendeel, zij dompelt ons verder onder in een hiërarchische maatschappelijke organisatie waarin de staat het volk de geldigheid van het industriële systeem garandeert en de realiteit van de catastrofe permanent ontkent. 

In al onze behoeften wordt voorzien door de technocratische machine en het internet maakt het mogelijk de centralisatie van dit beheer en de financiële efficiëntie ervan te accentueren, ten koste van de gezondheid van de mens en het respect voor de aarde. Wij zijn ziek omdat wij vervuild voedsel eten, vervuilde lucht inademen, vervuild water drinken en onder de voortdurende aanvallen van elektromagnetische golven leven. We zijn ziek omdat ons leven zinloos is. De massaconsumptiemaatschappij heeft, onder het hoge gezag van de Staat, een invasie van ons dagelijks leven mogelijk gemaakt door vervuilende voorwerpen die erin slagen ons lichaam te besmetten en onze ziel te vernietigen. Het is niet nodig een inventaris op te maken van de ziekten en aandoeningen waarmee de inwoners van ons land en van de rest van de wereld te kampen hebben, noch van de vroegrijpheid waarmee zij zich onder de jongsten verspreiden. Zet gewoon je radio aan of lees je krant⁽¹⁾.

We kunnen niet in goede gezondheid leven in een wereld waar voedsel in handen is van multinationale chemische en agro-industriële bedrijven, waar werk zinloos is en relaties met anderen worden bemiddeld door digitale protheses. Wij kunnen niet leven in een wereld waarin onze relatie met de aarde en de organische elementen is verdwenen. Wij kunnen niet leven in een wereld waar de snelheid van informatie en gebeurtenissen een helse graad heeft bereikt. Dus we leven niet meer, we overleven. De wetenschappelijke organisatie van de arbeid heeft geleid tot de wetenschappelijke domesticatie van onze sociale organisatie en ons leven. Het is vandaag de dag niet meer mogelijk om als boer van zijn werk te leven, gewoon door zichzelf en het land te respecteren. De bureaucratie, overspoeld door de mogelijkheden van Internet, geeft haar geen kans, geen respijt. Erger nog, al meer dan een eeuw ondermijnt de zootechniek de grondslagen van deze levenskunst in een aangepaste omgeving.

De uitroeiing van de boeren staat op het punt voltooid te worden, en het is niet niet verbaasd zijn dat er terminals, computers en andere apparaten op de markt verschijnen. en robots in de nieuwe industriële landbouwwereld. Zij zijn de van alle normen die de staat oplegt in de naam van de productiviteit, hygiëne en traceerbaarheid. 

 » Men vraagt nauwelijks van een landbouwer, zelfs niet van een biologische landbouwer, dat hij belangstelling heeft voor regenwormen of voor de beluchting van een mesthoop. Er wordt gevraagd om « stromen » te beheren. Zoals gezegd, bevestigt de woordenschat die nodig is om de traceerbaarheid te definiëren, de mate waarin de landbouwer een actor is in de industriële productie. (…) Traceerbaarheid is een van de belangrijkste uitvindingen van de industrie van de 20e eeuw. Het werd ontwikkeld om de productie te rationaliseren en de massaconsumptie van zowel industrie- als landbouwproducten mogelijk te maken. (…) Alle producenten hebben de traceerbaarheid zozeer geïntegreerd dat zij het beschouwen als het instrument dat de meeste kans biedt op erkenning van hun werk. Zij hebben er hun eigen beschermingsinstrument van gemaakt. Tegelijkertijd hebben zij de rationalistische argumenten overgenomen die met traceerbaarheid gepaard gaan. Beetje bij beetje, worden ze zelfs promotors. In dit opzicht sluiten de biologische producenten zich aan bij de consumenten en andere « consumenten-actoren » die garanties willen die alleen de industrie kan bieden, aangezien het de industrie is die de concepten heeft gesmeed. Met de resultaten die we kennen. Traceerbaarheid is in de plaats gekomen van de nabijheid die bestaat in een directe relatie tussen een producent en zijn afnemers. Toch verschilt traceerbaarheid evenzeer van nabijheid door de losbandigheid van de technologie die de controle ervan oplegt als door de inflatie van bureaucratisering en de enormiteit van het controlesysteem dat ermee gepaard gaat.⁽²⁾  »

Medicijnen die ons moeten genezen, dat wil zeggen, ons helpen om om voor ons te zorgen, is zelf geïndustrialiseerd en is nu in handen van in de handen van farmaceutische bedrijven. Dokters volgen protocollen gedicteerd door een wetenschappelijke en getayloriseerde visie van het lichaam. De industriële samenleving heeft sinds het begin van de 19e eeuw, door de van Napoleon, probeerde alle gezondheidspraktijken te onderdrukken die waren gebaseerd op overdracht en organische kennis. Uit 1810, de staat organiseerde het monopolie van de zorg, toevertrouwd aan dokters en naar apotheken. Wetenschap en dan chemie zullen geen middel onbeproefd laten. kans op een holistische visie op zorg en natuurlijke remedies die vergezelde hem. 

Een zeer acute pijn in mijn onderrug dwong me onlangs naar de eerste hulp in Parijs te gaan. Toen de dokter kwam, kon ik mijn zin niet afmaken om de pijn uit te leggen die ik voelde, de oorsprong die ik meende te hebben ontdekt. Zij onderzocht mij in dertig seconden (real time), vroeg mij of ik pijn had bij het plassen en ging toen aan tafel zitten en begon, zonder het mij te zeggen, haar recept uit te schrijven. Ze had binnen drie minuten weg kunnen zijn. Helaas onderbrak ik de procedure die zij als een automaat uitvoerde door haar te zeggen dat ik geen chemische drugs wenste te nemen. Op dat ogenblik betrok haar gezicht en zij zei tot mij: « Waarom heb je mij dan laten komen? Toen ik haar vraag probeerde te beantwoorden, onderbrak zij mij midden in mijn eerste zin om mij te zeggen dat zij haast had. Ze vertrok enkele ogenblikken later. Dit is een vrij goede illustratie van de praktijk van de officiële geneeskunde in Frankrijk. Op geen enkel moment kwam het bij deze vrouw op om mij te vragen naar het lijden dat ik ondervond en de oorzaken die ik zou kunnen hebben ontdekt. Geen vragen over mijn dieet, levensstijl, werk, medische of familiegeschiedenis⁽³⁾. Zij was daar om een protocol uit te voeren dat haar was aangeleerd en om ontstekingsremmers voor te schrijven om mij te helpen genezen. Zijn positie als houder van kennis en vertegenwoordiger van de openbare orde gaf hem absolute macht. Alleen zij, met haar wetenschappelijke kennis, wist het. Ik was de onwetende, de heiden die moest gehoorzamen. Als arts, iemand die betaald wordt om mij te behandelen, had zij kunnen overwegen een oplossing te vinden voor mijn wens om alleen medicijnen te nemen die gemaakt zijn van natuurlijke producten. Nee, dat was onmogelijk voor hem. Ze had niet de wil om het te doen, en misschien niet eens de kennis. Ik had het gevoel dat ik met een robot te maken had zonder enige empathie of aandacht voor de mens die ik was of voor de pijn die ik voelde. Ik had te maken met een machine en werd behandeld als een stroom. 

Precies… In deJournal de la Vendée, een maandblad van het departement, worden de verdiensten van « telegeneeskunde » als volgt geprezen: « Telegeneeskunde is ongetwijfeld een van de meest waardevolle toepassingen van de ontplooiing van het zeer snelle internet in de Vendée . In dit nummer Augustus 2016, de kop, vijf kolommen op de voorpagina, was: « La Vendée bouwt de digitale snelweg « .

Telemedicine is het op afstand onderzoeken van patiënten door de installatie van schermen en camera’s en een verbinding met het internet. Het is geneeskunde zonder menselijk contact en een voorbode de komst van robot dokters. 

De industriële samenleving heeft ziektes en zieke mensen voortgebracht, het propt de oude in gespecialiseerde en toegewijde centra en het heeft roepingen als arts ontmoedigd. De WHO heeft verklaard dat De ziekte van Alzheimer, een puur product van moderne overlast, zou de overgrote meerderheid van de bevolking te bereiken. Maakt niet uit. Technowetenschap heeft altijd een nieuw antwoord op problemen die het genereert. Telegeneeskunde en robots voor ouderen en hersenimplantaten voor al diegenen die niet langer kunnen leven in dit intieme en gewelddadige lijden en die uit het beeld stappen. Het is Hetzelfde geldt voor klimaatverandering en de grote massa’s die ermee gepaard gaan. Het is het onderzoek dat de antwoorden zal geven. Bijvoorbeeld, ruimtevaartuigen sturen om koolstof op te zuigen in de atmosfeer. Twijfel nooit aan vooruitgang en de van de geschiedenis. Val nooit de wortels aan. 

Wanneer de vooruitgang in twijfel wordt getrokken, moet duidelijk worden gemaakt dat het alleen om technologische en wetenschappelijke vooruitgang gaat en dat deze niets te maken heeft met sociale en menselijke vooruitgang. En dat in dit geval van sociale regressie moet worden gesproken wanneer men het heeft over de op massaconsumptie gebaseerde industriële samenleving. Dan komt bijna onverbiddelijk het mokerslagargument, de onbetwistbare rechtvaardiging, een beetje zoals de neutraliteit van het werktuig: de levensverwachting. Dit is een van de mooiste fabels van de technicistische beschaving: wij leven langer, dus deze twee eeuwen van intensieve industrialisatie, van vernietiging van de planeet en deze degeneratie van de mensheid, die ik bij mijn tijdgenoten waarneem, zijn « aanvaardbaar ». Dit is de prijs die we moeten betalen. Levensverwachting is een concept dat mensen in staat stelt zich te vervreemden van de gestandaardiseerde massaconsumptiemaatschappij. Het laat toe het onaanvaardbare te aanvaarden. Het is een uitvinding van het technische systeem, rationeel, mathematisch en dus onweerlegbaar. 

Deze levensverwachting, die volgens wetenschappers, na te zijn toegenomen, sinds zeven jaar weer is gedaald⁽⁴⁾, zegt echter niets over wat dit leven is. Het zegt niet of we onszelf vervuld, vrij, broederlijk, geëmancipeerd vinden. Het zegt niet of het eten goed smaakt en of we in een aangename ruimte wonen. Het zegt niet of wij verplicht zijn ons vol te pompen met anti-depressiva om de schande van ons leven en ons onvermogen om ons te verzetten tegen bureaucratische opsluiting en de tirannie van de schermen te verwerken. Het zegt niet dat er maar één wereld is en dat we die niet langer kunnen weigeren en op andere manieren kunnen leven. Het zegt niet dat de armen, de rechtelozen, veel korter leven dan de meer fortuinlijken. Het zegt niets over het lawaai dat in de grote steden en zelfs nu nog op het platteland aan onze hersenen knaagt. Er wordt niet gezegd dat het een technisch apparaat is dat de wetenschap in staat stelt ons tegen onze wil en in ondraaglijke omstandigheden in leven te houden. De levensverwachting is het product van een maatschappij van statistieken en getallen. Het zegt niets over ons bestaan, over onze mate van sociabiliteit, over het werk zoals het geworden is. Het beweert een feit dat geen verband houdt, geen implicatie heeft met het gevoelige, het aanraken, in ons lichaam en in ons dagelijks leven. Het is een getal en als zodanig kan het niet worden tegengesproken. 

Dit is de definitie die ik voorstel ter vervanging van de levensverwachting, waaraan deskundigen al enige tijd moeten toevoegen zonder handicap  » en dan zonder activiteitsbeperkingen « : « We leven niet langer, we sterven langzamer. Delaatste jaren zijn de trends voor de levensverwachting zonder activiteitsbeperkingen minder gunstig dan vroeger, vooral voor de leeftijdsgroep 50–65 jaar .⁽⁵⁾

Een aantal specialisten op het gebied van de vroege kinderjaren heeft onlangs in de krant gewaarschuwd voor de ernst van de stoornissen die zij sinds enkele jaren bij zeer jonge kinderen vaststellen. De proliferatie van schermen in het gezinsleven, zo zeggen zij, leidt tot zeer zorgwekkend gedrag dat de ontwikkeling van kinderen bedreigt. Artsen spreken van « massale en vroege blootstelling van baby’s en jonge kinderen aan alle soorten schermen: smartphones, tablets, computers, consoles, televisie⁽⁶⁾. « De schade is niet alleen voor de kinderen die daadwerkelijk uren voor een scherm doorbrengen, maar ook voor de ouders, die de dialoog met hun kroost hebben verbroken. Zij luisteren niet meer naar hun kinderen en zijn niet meer beschikbaar voor uitwisseling omdat zij zelf niet meer zonder beeldscherm kunnen; door hun verslaving verliezen zij hun verstand en brengen zij de ontwikkeling van hun kinderen in gevaar. Je hoeft geen expert te zijn, je hoeft alleen maar de wereld om je heen te observeren, of je nu in Parijs bent of in een klein dorp, om de omvang van de ramp die voorspeld wordt te meten. Ziekten als gevolg van « massale overmatige blootstelling  » aan beeldschermen zijn legio en voorspellen niet veel goeds in het digitale tijdperk, behalve voor farmaceutische laboratoria en alle hordes medische specialisten die onder toezicht staan van ethische comités. 

Bovendien, als we het hebben over de hoge autoriteit van de geneeskunde, de levensverwachtingsfraude in deze technicistische, chemische en geïndustrialiseerde maatschappij heeft zijn equivalent in de computerwereld, het is de CNIL (Commission nationale informatique & libertés). Het werd opgericht na de ophef over het SAFARI-project (Système automatisé pour les fichiers administratifs et le répertoire des individus), tijdens het voorzitterschap van Giscard d’Estaing in 1974. Dit project bestond uit het samenbrengen van de dossiers van de verschillende administraties⁽⁷⁾. Vandaag is dit dankzij de CNIL gebeurd en zijn alle mogelijkheden van toezicht, controle en commercieel gebruik die de digitale technologie biedt, aanvaard onder het mom van een bescherming van onze vrijheden die absoluut onmogelijk te verwezenlijken is en volledig buiten de controle van de staat valt. Iedereen kan zien dat geen moment van zijn leven vrij is van economische uitbuiting en computerbewaking. 

Hervé Krief

Dit artikel is afkomstig uit een hoofdstuk in het boek van Hervé Krief,Internet or the return to the candle, Quartz, 2018.