MIJN KIND IS GEEN NUMMER

Open brief aan mijn politieke leiders

Onze kinderen gaan naar de plaatselijke school Marcel Thiry in Mehagne. In het begin van dit jaar, dat nogal turbulent is geweest, heeft de gemeente Chaudfontaine het nuttig geacht een nieuw systeem in te voeren voor de registratie van de aanwezigheid op de naschoolse opvang van alle scholen waarvoor zij het onderwijs organiseert: de naam van het kind wordt niet langer genoteerd. Je scant je persoonlijke QR code. Bespaart tijd. Automatische facturering. CQFD.

Dames en heren, gekozen vertegenwoordigers,

Bent u zich bewust van de verraderlijke implicaties van het opzetten van zo’n systeem voor onze kinderen?

Alvorens u zelfs maar te vragen na te denken over de zware symboliek van het duidelijk associëren van een code met een persoon uit de kindertijd, kunt u eerst een cijfer geven voor het verlies aan werkgelegenheid dat op middellange termijn wordt gegenereerd door dit « wonderbaarlijke prachtig technologie? Wees tenminste eerlijk: het hoofddoel is er. Het is waar, de huidige maatregelen maken nog niet genoeg mensen onzeker, laten we digitaliseren wat gedigitaliseerd kan worden om  » rationaliseren ». het kleine beetje publieke werkgelegenheid dat overblijft! Dat je Het feit dat vooruitgang en de bijbehorende economie bereikt worden door de ontmenselijking van onze kinderen lijkt u helaas weinig uitte maken…

Wat is het verschil tussen je naam zeggen en gescand worden?

Misschien geen in de wereld die je wilt opzetten. Maar in de wereld van vandaag, waarin de mensheid zich vastklampt aan de kleinste gebaren van solidariteit en delen, de wereld die ons op de been houdt ondanks de huidige stormen, de wereld waarin ik voor mijn kinderen wil geloven, stelt het uitspreken van zijn naam ons in staat om te bestaan, om onszelf op te bouwen, om na te denken. Als onze kinderen 3 jaar oud zijn en naar school gaan, betekent het zeggen van hun naam dat zij hun eigen identiteit erkennen, ver van mama en papa, als lid van een gemeenschap. Op 12-jarige leeftijd, wanneer zij bijna klaar zijn om die eerste school te verlaten, is het zeggen van hun naam, dag na dag, het smeden van een persoonlijkheid alvorens de wereld een stap verder te benaderen.

Elke dag zeggen honderden kinderen in uw kinderdagverblijven (die overigens vaak fantastisch zijn, gerund door gemotiveerde en positieve mensen die ik wil verdedigen) hun voor- en achternaam, oog in oog met een volwassene die hen herkent, naar hen lacht (ook al is dat op dit moment achter een masker) en hun aanwezigheid in de groep leeftijdsgenoten opmerkt. Lijkt dit je een klein gebaar? Dat is het niet. Zoals zoveel andere details, is het de basis van onze samenleving. Dit zelfbevestigende woord, deze uitwisseling, besluit u, zonder overleg, te vervangen door een mechanische en zielloze handeling. Onze opvoeders zullen niet langer naar het gezicht van het kind hoeven te zoeken, maar naar de QR-code. Ze hoeven niet eens zijn naam te weten. En ook al wil ik geloven dat het team de namen van mijn kinderen niet zal vergeten, toch weet ik dat de nieuwkomers, verzonken in het beheer van dit soort taken, dag na dag het menselijk contact zullen verliezen dat het wezen is van een naschoolse opvang die deze naam waardig is.

De technologieën die u, dames en heren, op het terrein worden verkocht, zijn ons ook goed bekend, dat zij zeker tijd besparen maar, ten eerste, als ze werken (en vaak doen ze dat niet en dan is het erger) en ten tweede, als je niet profiteert van deze tijdsbesparing Wij moeten zorgen voor mensen, in dit geval honderden kleine mensjes in wording die er ‘s nachts en ‘s morgens zijn, voor en na een lange schooldag en die het recht hebben als volwaardige wezens te worden beschouwd en niet als handelswaar.

Men kan mij verwijten dat ik Godwin’s punt bereik door deze zielloze codes en presentielijsten te vergelijken met andere lijsten die niet met namen maar met getallen waren gevuld, maar die wel mensen van vlees en bloed waren. Wie had Anne, André, Sophie, Sarah, Pascal in de slechtste uren van onze geschiedenis naar het kamp kunnen sturen? Getallen, runderen, zijn daarheen gestuurd, en voor de mens die, of hij wil of niet, een wezen van symbolen is, heeft deze anonimisering de ergste misbruiken mogelijk gemaakt.

Nee, dames en heren, ik beschuldig u vandaag niet van nazisme. Ik durf te geloven dat u zich niet bewust bent van de gevolgen van uw keuzes. Maar, als vertegenwoordigers van de staat en beheerders van hun opvoeding, als u bij onze kinderen vanaf de leeftijd van 3 jaar een systeem van aanvaarding van domme en nare standaardisatie instelt, als bewust Als u elk kind onder uw hoede vraagt zich elke dag te identificeren door een code aan een machine te geven of door deze code permanent op zijn aktetas te dragen, dan hebt u besloten een wereld te ontwerpen waarin de rol van de school er nu in bestaat onze kinderen eraan te wennen objecten te zijn.

De vraag is niet langer  » Wie ben je?  » maar  » Waar is je QR-code? ? ». Je definieert jezelf niet langer door jezelf, een identiteit, een afkomst. Nee, jij… een tekenhebben dat voor jou gekozen is en dat jou vertegenwoordigt, dat symbool staat voor jouw wezen, jouw plaats in de maatschappij.

Kom, mijn kinderen! De school zal je niet meer leren communiceren, je doen gelden, maar zal je reeds conditioneren om slechts een gegeven te zijn, gelijk aan anderen, niet met het blote oog te onderscheiden, individueel factureerbaar maar zeker niet herkenbaar, tot het uiterste gehomogeniseerd vanaf zeer jonge leeftijd.

Is het de besparing waard? Is het de tijd waard?  » ? Kunt u trots zijn, dames en heren, op de gevolgen van uw daden? U bent geen eenvoudige burgers die keuzes maken voor hun eigen kinderen, zelfs geen leerkrachten die beslissen over hun pedagogie, noch schooldirecteuren die een team inzetten voor een project (ook al denk ik dat ieder er goed aan zou doen om op zijn of haar eigen niveau te reageren), u bent onze vertegenwoordigers en u hebt in uw handen het dagelijks leven van onze kinderen, die hen dag na dag opbouwt in hun manier om de wereld te benaderen. Wat voor nut heeft het om hen beter te voeden door lokaal voedsel in onze scholen te promoten, als je tegelijkertijd de menselijke band ontrafelt die hun schoolleven kenmerkt?

Dit stemt niet overeen met de waarden van de school die wij hebben gekozen, noch, naar mijn mening, met die van enige school die deze naam waardig is.

Ik ben er meestal trots op dat ik in een Trage Stad woon en de gemeenschappelijke macht lijkt me een essentieel bolwerk om onze levenskwaliteitte behouden…

Ik smeek u, dames en heren, om na te denken voordat u dit mechanisme invoert dat het u, onder het mom van « gemak », gemakkelijker zal maken. gemak ». zal alleen maar helpen om de essentie van onze samenleving te vernietigen. Heb de moed om terug te krabbelen, zelfs als het moeilijk lijkt. Er staat te veel op het spel om verder te gaan zonder na te denken.

Dank je.

J. Dall’Arche, moeder

Espace membre

Leden