Macron-Le Pen: twee kanten van dezelfde medaille

Bij de gratie van vergelijking wordt wat in de ene context onaanvaardbaar zou zijn geweest, in een andere context aanvaardbaar. Men stemt niet langer « voor », men stemt « tegen », is de huidige misvatting. Maar zullen wij moeten toegeven dat door « tegen » te stemmen wij, wat wij ook doen, « voor » stemmen; dat voorrang geven aan wat niet « extreem » zou zijn ons doet vergeten dat degene op wie wij zullen stemmen ook « extremistisch » is, in de zin van de filosoof Alain Deneault, die wij hadden ontmoet:  » Extremisme in de politiek is ten onrechte in verband gebracht met de plaats van de cursor op de links-rechts as. Terwijl extremisme, in morele zin, verwijst naar veel meer tot een houding van onverdraagzaamheid tegenover wat niet zichzelf is. Het extreme centrum gaat over intolerant zijn en het sturen vans alles wat niet past in deze uiteindelijk zeer nauwe parametrisering van de oligarchische agenda. Het is een centrum dat weinig te maken heeft met de links-rechts politieke as, in die zin dat het een centrum is dat er niet zozeer naar streeft om op die as te staan als wel om haar af te schaffen, en om een visie op de dingen voor te stellen als de enige geldige⁽¹⁾. Het uiterste centrum is daarom verdraagt niets anders dan dat discours dat zich willekeurig voordoet als behorend tot het centrum. Dit centrum, dat zichzelf zo noemt omdathet zal niet zeg radicaal, destructief, imperialistisch, en gewelddadig op vele manieren. Maar in plaats daarvan presenteert het zich als evenwichtig, als pragmatisch, als normaal, als waar, als eerlijk, als evenwichtig, als redelijk, als rationeel enzovoort. Al deze bijnamen, al deze veronderstellingen, al deze beweringen, al deze kwalificaties, zijn bedoeld om het vanzelfsprekend te doen lijken, en in principe exclusief vanuit het oogpunt van het juiste gedrag van de rede, een discours dat in werkelijkheid extremistisch, gewelddadig, wreed, destructief en blind is, samengevat in een paar punten: meer geld voor de oligarchie, minder rechten voor degenen die er geen deel van uitmaken « ⁽²⁾. Macron is natuurlijk geen uitzondering op deze beschrijving: zijn beleid is imperialistisch, destructief, racistisch, radicaal ongelijk in het bevoordelen van het fortuin van de minderheid en het verdiepen van de kloof tussen deze minderheidsoligarchie en een meerderheid⁽³⁾ die maar niet genoeg kan krijgen van dit extremistische beleid dat hen uitsluit.

Maar meer dan het duel dat de media ons als ganzen in de Périgord opdringen, is het het genormaliseerde bevel om « goed » te stemmen, en dus « tegen », dat het steekspel in de media beheerst. Degene die dus het meest tegengesteld zou zijn aan het systeem, buiten de norm, zal de perfecte rol spelen van het « kwaad dat het goede bepaalt ». Wij weten echter dat Emmanuel Macron in het absolute, dat wil zeggen zonder hem te vergelijken met de FN-kandidaat, niets anders is dan een schouwspel, een democratische pantomime, een dienaar van de machtigen, de Rothschilds en hun collega’s, die hem, net als Hollande, de armen en het hoofd zullen strekken om hem de richting te geven die hij moet inslaan: de richting die de bestendiging van hun verrijking, en van de zijne, zal verzekeren. Het spreekt vanzelf dat natuur, gelijkheid, respect voor de soevereiniteit van niet-westerse volkeren, de strijd tegen onfatsoenlijke rijkdom, belastingparadijzen, enz. voor de nieuwe stroman van het grootkapitaal verlaten en onbekende domeinen zullen zijn.

De man die zei: « We hebben jonge Fransen nodig die miljardair willen worden « Hij was een Rothschild-bankier die de overname van de kindervoedingstak van Pfizer door Nestlé van Danone orkestreerde in een deal ter waarde van negen miljard euro, waarvan hij een deel zal ontvangen om hem « voor de rest van zijn leven uit de problemen te houden. Als staatshoofd zal hij voor dezelfde mensen blijven werken — de bankiers — die, net als zij en de grote fortuinen, het grootste deel van zijn inkomen uit kapitaal zullen halen en niet uit werk, dat hij nochtans overwaardeert (hij moet de mensen doen geloven dat het werk is dat zijn inkomen genereert). Het getuigt en zal blijk geven van een totaal gebrek aan belangstelling voor het vraagstuk van de verdeling van de rijkdom, maar ook voor wat onontkoombaar zou moeten zijn : de vermindering van produktie en consumptie, de enige manier om de toekomst van de mensheid op aarde veilig te stellen. Men bekommert zich niet om het collectieve welzijn en de natuur als men in 13 jaar 3,6 miljoen euro verdient (wat overeenkomt met 23.000 euro per maand), met een plafond van 2,5 miljoen euro in 2011 en 2012, of 105.000 euro per maand⁽⁴⁾. Wanneer je « schandalig rijk » bent, verwen je de schandalig armen… Wanneer je van groei houdt, hou je van vervuiling, dood, kanker, en de uitbuiting van het Zuiden.

ANTI-FASCISME: EEN KLASSEWAPEN

De decadentie is begonnen en kan alleen worden gestopt door te weigeren deel te nemen aan het spel, het spel dat blijft omdat wij de regels aanvaarden. Laten we niet langer vragen om te kiezen tussen het slechtste en het slechtste. Dezelfde mensen die om « maatregelen » vragen, zullen verbaasd zijn over de excessen die deze nieuwe termijn van vijf jaar zal hebben veroorzaakt, en over het grotere succes dat het zal geven aan het FN, waarvoor het in vijf jaar enkele miljoenen extra kiezers zal hebben gegenereerd, uit de arbeidersklasse die door het beleid van Macron nog meer zal worden geteisterd. Als bourgeois en zelfingenomen durven zij het « France d’en bas » niet te noemen, dat totaal afwezig is in de overwegingen van de politieke actoren, behalve in de vorm van misleiding. In wie is Macron de bankier geïnteresseerd als hij het over Frankrijk heeft? De miljardairs of de werkende klasse? En de erfgename Marine Le Pen? De mensen, denk je? Zij trekt zich daar niets van aan en speelt in op de identiteitskenmerken en de angsten, het leed en het verderf die de globalisering teweegbrengt, en die zij zal voortzetten zodra zij op haar plaats is. Behalve dan dat het FN, een partij die de stemmen van de walgelijken verzamelt, het instrument is van de politieke en mediamacht die ervoor zorgt dat « hun » kandidaat, met hun ideeën, dezelfde zal halen. Het is hun noodzakelijke vijand, degene die zij voortdurend promoten, de vogelverschrikker die de mensen doet vergeten wat de echte vijand is die de oligarchie achter het FN bestrijdt: de arbeidersklasse!  » Het probleem is namelijk dat het niet het Front National is dat de arbeidersklasse beïnvloedt, maar omgekeerd. Het FN is slechts een symptoom van de radicale afwijzing van het gemondialiseerde model door de arbeidersklasse. De antifascistische leunstoelbenadering is niet gericht tegen het FN, maar tegen de hele arbeidersklasse, die gefascineerd moet worden om hun diagnose te delegitimeren, een « diagnose van onderaf » die wordt genoemd « populisme ». Deze benaming impliceert dat de armsten niet in staat zijn de effecten van de globalisering op het dagelijks leven te analyseren en dat zij gemakkelijk te manipuleren zijn  » ⁽⁵⁾.

Macron-Le Pen, twee zijden van dezelfde medaille, een combinatie die het resultaat is van meer dan drie decennia ongebreideld liberalisme, dereguleringen, privatiseringen, soevereiniteit die is overgedragen aan een Europese Commissie waarvan alleen al de huidige voorzitter symbool staat voor de kaste die zij dient. « Realisten », dus stop met degenen die weigeren te zeggen dat ze Macron moeten stemmen gelijk te stellen met Le Pen, of doe dat alleen als u ermee instemt degenen die weigeren te zeggen dat ze Le Pen moeten stemmen gelijk te stellen met Macron. Want Le Pen en anderen zijn niets anders dan de vrucht van een lang proces van sociale vernietiging dat met name werd georkestreerd door regerend links, dat samen met rechts, toen het « monster » eenmaal was gegenereerd, een grote behoefte had om zich met deugdzaamheid te tooien. Hun deugd is echter slechts het masker achter de ondeugd, die dezelfde is als die van hun valse vijand (extreem-rechts): racisme, imperialisme, oligarchie, sociale vernietiging. Maar nu zijn ze aan het gorgelen en stellen ze « extreem-links », dat weigert « nuttig » te stemmen, gelijk met « extreem-rechts », waarmee ze de ideeën van delen en gelijkheid, die zij vaak inbrengen, wegvagen. Als gevolg hiervan,  » Als een echt klassewapen is het antifascisme inderdaad van groot belang. Het verleent morele superioriteit aan gedelegeerde elites door elke kritiek op de effecten van globalisering te reduceren tot een fascistische of racistische drift « ⁽⁶⁾. Door zogenaamd tegen het fascisme te strijden, strijden zij in de eerste plaats voor de voordelen van de ongebreidelde globalisering en de concurrentie van allen tegen allen, waarvan zij het meest profiteren.

En Marche, naar excessen voor de miljardairs, de illusie één te worden voor de geduldige meerderheid. En Marche tot het antifascisme van de oligarchie, het antiracistische « verzet » van de elites, botweg gevolgd door degenen die zij domineert. Van « Bernard-Henri Lévy tot Pierre Bergé, van de media (gecontroleerd door multinationals), van de Medef tot de CAC 40-bedrijven, van Hollywood tot Canal Plus, de hele heersende klasse stort zich in het leunstoelverzet « ⁽⁷⁾. Dit antifascisme, een eeuwig refrein dat geboren is uit de as van een fascisme dat het heiligt door voortdurend te wijzen op het gevaar van heropleving, houdt een veel groter gevaar in dan dat van de onwaarschijnlijke terugkeer van de demonen: dat van het niet erkennen van het fascisme van het huidige systeem, dat van de bankiers en de bazen, van de media die aan hen toebehoren, van de CAC 40 en van de belastingparadijzen, die verdelen, verarmen en doden.

Op de mars naar groei, die alles vernietigt, en die, als we het niet stoppen, de natuur zal zien overnemen en ons zal stoppen.

Op dat moment zal de keuze tussen Macron en Le Pen zeer bespottelijk lijken, en ons de bittere smaak nalaten dat het alternatief elders lag dan waar we het wilden zien.

Alexandre Penasse