Kairos nr. 5

Het is te verwachten, en de eerste tekenen zijn al zichtbaar, dat degenen die altijd de hoeders van de gevestigde orde zijn geweest, geschandaliseerd en beledigd zullen raken, en zullen meeliften op de polemieken van de media — die altijd doen alsof ze ze doorgeven, hoewel zij het zijn die het volle licht erop doen schijnen — en soms zelfs zullen vitupereren tegen wat onfatsoenlijk begint te lijken: de exorbitante salarissen, de koninklijke schenkingen en de onrechtvaardige prerogatieven. Hun geuite verontwaardiging mag ons niet doen vergeten dat het juist deze mensen zijn die hebben toegelaten wat zij nu veroordelen.

Dezelfde mensen, van rechts tot regeringslinks, aangezien niets hen nog lang onderscheidt, zullen sympathiseren met het leed van de arbeiders van Arcelor Mittal en tevergeefs proberen « Lakshmi » op andere gedachten te brengen, waarmee zij, voor wie er nog aan twijfelt, op briljante wijze aantonen wie de touwtjes in handen heeft. Op het 43ste Economisch Wereldforum in Davos, de verborgen plaats waar belangrijke beslissingen worden genomen, met name die welke het leven van werknemers in de hele wereld beïnvloeden, kon premier Elio Di Rupo alleen maar uiting geven aan het « onbegrip » van de Belgische autoriteiten voor het besluit van de staalgigant. Het is niet verwonderlijk dat deze uitlatingen zijn overgenomen in een dagblad dat op dezelfde dag zijn hoofdredacteur een hoofdartikel zag ondertekenen : « Hetzelfde lot, van Genk tot Luik⁽¹⁾ ». « Fataliteit »: « bovennatuurlijke kracht waardoor alles wat gebeurt (vooral wat onaangenaam is) van tevoren op een onvermijdelijke manier is bepaald⁽²⁾ ».

Ondertussen gingen in Frankrijk de boeren de straat op. Hun geschreeuw was echter niet gericht tegen de produktielogica die hun kinderen ziek maakt, maar tegen een Europese richtlijn die het gebruik van nitraat beperkt. Een 20 jaar oude maatregel die nooit is toegepast, vreesden de landbouwers voor de dreiging van financiële sancties van Europa:
« Natuurlijk is het milieu een goede zaak, maar er zijn grenzen.Natuurlijk. Het is echter merkwaardig dat deze grenzen steeds dezelfde circulaire aannemen en dat het streven naar winst nooit stuit op de door de natuur gedicteerde grenzen…
De eerste percelen die worden vervuild zijn zeker die welke door onze geest worden afgebakend: « wij hebben dit discours van ‘wij mogen niet meer vervuilen’, en dan rijden we niet, we rijden niet, we produceren niet en we leven niet meer⁽³⁾! »

…als we eenmaal op het idee zijn gekomen dat productie, wat het ook mag zijn, gelijk staat aan leven.