De LGBT-lobby raakt het Élysée niet aan

Dit is een verklaring van Le Monde over het gerucht dat Brigitte Macron een man is⁽¹⁾. De toon van alle massamedia, althans in Frankrijk, is dezelfde. Laten we een voorbeeld nemen dat bijna willekeurig is: « Stinkbug: ‘Jean-Michel Trogneux’: une théorie fumeuse accuse Brigitte Macron d’être un homme », Marianne, 16 december 2021⁽²⁾. Voor de Franse massamedia is het een gegeven: de geringste vraag over het geslacht van de presidentsvrouw van Frankrijk kan alleen komen van een gestoorde geest, een « complottheoreticus », een « trol » uit de « fachosfeer », enz.

Dit is allemaal taboe.

Wat opvalt is dat er bijna nooit een tegenargument wordt aangevoerd. Hier wordt alleen al de vermelding van de zaak gesanctioneerd door demonisering. De website van Denis Robert, Blast! die er niet van kan worden beschuldigd een aanhanger van extreem-rechts te zijn, merkte op¹ april 2022 echter op: « De hoeveelheid details die door Natacha Rey [l’enquêtrice soutenant la thèse] is verontrustend. Getuigschriften, fotomontages en superimposities, vreemde omstandigheden, gaten in online archieven, typefouten op officiële documenten, weigering van instellingen om hem documenten ter beschikking te stellen die voor het publiek toegankelijk zijn, anatomische waarnemingen, medische expertises… Het is begrijpelijk dat het verleidelijk is om zich te laten overtuigen⁽³⁾.  » Op 3 april biedt de follow-up van het Blast! onderzoek een ander tegenargument dan de gebruikelijke beledigingen van de Franse pers⁽⁴⁾.

Maar om slechts één voorbeeld te noemen: het is verbazingwekkend dat mevrouw Macron geen enkele foto van zichzelf als jonge vrouw lijkt te kunnen presenteren, hoewel ze uit een bourgeoisgezin komt. En dat de 2 of 3 die aan de pers zijn gegeven allemaal niet van hem lijken te zijn. De juiste houding van een beroepsjournalist zou moeten zijn de moed te hebben om alle vragen te stellen, om « tegen zichzelf in te denken », zelfs ten aanzien van de meest ongeloofwaardige stellingen, zelfs als dit betekent dat deze snel moeten worden weerlegd.

Een voorbeeld: stel dat de affaire Epstein-Maxwell in de doofpot werd gestopt en dat op het internet een « gerucht » werd verspreid over het bestaan van een « plezier-eiland » in het Caribisch gebied. Daar zouden enkele van ‘s werelds elites — onder wie een voormalig president van de VS (Bill Clinton), Bill Gates, prins Andrew van Engeland — zeer jong, vers geslachtsvlees verorberen, gebracht door het hoofd van een Parijs modellenbureau, allemaal georganiseerd door een transhumanist die zijn testikels wilde cryogeniseren om een superieur ras te creëren, met de dochter van de persmagnaat Robert Maxwell als zijn medeplichtige en minnares. Stel je nog eens voor hoe de massamediadeze kwestie behandeld zouden hebben. Het zou de gebruikelijke beledigingen regenen en Le Monde zou gedreigd hebben: « Niemand kan een dergelijk gerucht gebruiken zonder zichzelf in diskrediet te brengen ». Niettegenstaande het feit dat alle waanideeën worden onderschreven, zou dit het kritisch denken over de werkelijke rol van de massamedia moeten aanscherpen.

Niets van dat alles hier. De hypothese is niet alleen uitgesloten, ze is verboden. De politie-intimidatie die Natacha Rey beweert te hebben ondergaan toen de Staat van haar onderzoek hoorde, is raadselachtig: volgens haar heeft deze vrouw lange uren van politieverhoor moeten doorstaan. Zijn hele leven werd naar verluidt onder de loep genomen, met als hoogtepunt het verlies van zijn huis nadat zijn huisbazen zelf door de politie waren ondervraagd. Dit is een regering die beweert een voortrekkersrol te spelen op het gebied van de rechten van LGBT+, maar zich, wanneer zij met deze kwestie wordt geconfronteerd, gedraagt als een politiedictatuur. Want dit is niet de minste van de paradoxen in dit verhaal. De meest gebruikte term om dit gerucht door de massamedia te beschrijven is « transfoob »⁽⁵⁾. Als men echter werkelijk « progressief » is, zou men trots moeten zijn op de aanwezigheid van een travestiete first lady in het Elysée-paleis, tenzij men echt « transfoob » is.

Op dezelfde manier, te beginnen bij links, lijkt de pedofiele affaire van⁽⁶⁾ waarop het echtpaar Macron is gebaseerd, een taboe te zijn in de Franse samenleving zelf. Zozeer zelfs dat toen de zeer politiek correcte burgemeester van Parijs onlangs verklaarde, zonder er zelfs maar over na te denken: « Ik zou nooit verliefd kunnen zijn geworden op een tiener⁽⁷⁾ « (Le Parisien, 18 maart), de hemel onmiddellijk op haar hoofd viel. Er was niet meer nodig dan dit zeer onschuldige uitstapje om alarm te slaan; de mediapolitieke klasse verslikte zich in de heiligschennis⁽⁸⁾. De beroemde Jean-Michel Apathie, die zo hard had gewerkt om Nicolas Hulot (beschuldigd van het misbruiken van een jonge vrouw) ten val te brengen, twitterde onmiddellijk: « Voor deze misselijkmakende verklaring zou de @partisocialiste haar steun aan @Anne_Hidalgo moeten intrekken ». (18 maart 2022). 

Maar zelfs in de Wikipedia-vermelding van Brigitte Macron staat deze zin niet: « Hun relatie zou kunnen vallen onder artikel 227–27 van het wetboek van strafrecht, waarin het misdrijf van seksueel misbruik van een minderjarige is vastgelegd, en waarin nu is bepaald dat een leraar die seksuele betrekkingen onderhoudt met een minderjarige leerling van boven de 15 jaar, tot drie jaar gevangenisstraf kan krijgen. In maart 2022 werd een 23-jarige leraar Engels veroordeeld tot 6 jaar gevangenisstraf voor het hebben van seks met een 14-jarige leerling. Ze zal levenslang als zedendelinquent worden beschouwd. Ze was toen 20 jaar oud. Tenzij men « seksist » is, verandert het feit dat Brigitte Macron een man of een vrouw was niets aan de ernst van haar verhouding met een van haar tienerleerlingen, toen 39 jaar oud. Maar alleen al het noemen van deze feiten demoniseert onmiddellijk. Beter nog: deze ontmoeting werd door de mainstream media afgeschilderd als een prachtig non-conformistisch liefdesverhaal. Tegelijkertijd gingen dezelfde massamedia tekeer tegen de katholieke kerk wegens soortgelijke feiten die door sommige van haar geestelijken waren begaan. Hoe verklaar je deze dubbele standaard in het volle zicht van iedereen! Moet je extreem rechts, « samenzweerderig » of « anti-vax » zijn om dit in twijfel te trekken?

In ieder geval lijkt één ding zeker: tenzij er zich een dramatische wending voordoet, is het niet uit Frankrijk dat dit soort informatie, of zelfs maar vragen, naar voren zal komen. Het mediasysteem zit helemaal op slot. We zullen moeten wachten op eventuele onthullingen uit het buitenland.

Wat als het uit België kwam?

Constantin Mirabel