Julian Assange
619 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
619 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
De door Sciensano verzamelde cijfers, die ongefilterd door de media worden doorgegeven en door onze regering voor politieke doeleinden worden gebruikt, doen ons elke dag het hoofd op hol brengen. Annès Bouria geeft ons echter wekelijks een totaal andere interpretatie.
De analyse is gebaseerd op het epidemiologisch rapport van Sciensano van 9/11/2020.(1)
Hieronder analyseren wij in A, de epidemiologische grafieken van covid gepubliceerd door Sciensano, in volgorde: 1 het aantal gevallen, 2 en 3 de ziekenhuisopnames, 4 de patiënten op de intensive care, 5 het sterftecijfer.
In de bijlage hebben we ook: in B, een grafiek gepubliceerd door Christophe de Brouwer, professor aan de School voor Volksgezondheid van de ULB, die de evolutie in de tijd weergeeft van de Severity Index rekening houdend met 4 variabelen (nieuwe hospitalisaties, hospitalisaties, patiënten in ICU en Covid sterfte) uitgedrukt in neperiaanse logaritme In C, een grafiek van het PCR-positiviteitspercentage uit het Sciensano-verslag van 9/11/2020 (zie voetnoot 1). In D Een grafiek van de algemene sterftecijfers van 2016 tot 2020 door Statbel(2). En tenslotte in E, een grafiek van de frequentie van identificatie van de « Spaanse » Sars-Cov2-variant in monsters van patiënten uit verschillende Europese landen uit de studie van Hodcroft et al.(3)
Om a priori het aandeel van de als ernstig beschouwde gevallen te kennen, bestaat de index erin het gemiddelde aantal dagelijkse opnamen van 620 patiënten te delen door de 10.500 positieven, wat neerkomt op 5,9% van de positieven die een ziekenhuisopname vereisen. Dit is een relatieve stijging, die te wijten is aan het feit dat wij het hoogtepunt van deze epidemie-episode hebben bereikt, zoals wij hieronder zullen aantonen.
Er zij ook aan herinnerd dat deze piek van positieve gevallen geenszins vergelijkbaar is met die van maart-april, toen alleen patiënten werden getest die in een zeer vergevorderd stadium in het ziekenhuis aankwamen. Vandaag is het testbeleid nog steeds zeer ruim: de vorige week (week 44) werden meer dan 400.000 tests uitgevoerd. Het aantal PCR-tests ligt in de buurt van 60.000 per dag en in de maand oktober werden bijna anderhalf miljoen tests uitgevoerd. Tijdens deze massale testcampagne was het besluit om geen asymptomatische mensen meer te testen een goed besluit, omdat het testbeleid sinds deze zomer niet meer doelgericht was en de meeste gezonde dragers van wie de besmettelijkheid niet is vastgesteld, werden opgespoord(4).
Laten we de balans opmaken met enkele cijfers: covidepatiënten bezetten momenteel 6900 bedden, dat is ongeveer 19% van alle beschikbare kliniekbedden in het hele land (37.000) of 86% van de 8000 bedden die potentieel beschikbaar zijn voor covidepatiënten(6). De 620 gemiddelde dagelijkse ziekenhuisopnames geclassificeerd als « covid » voor de week van 1 tot 8 november vertegenwoordigen minder dan 52% van de ongeveer 1200 dagelijkse ziekenhuiscontacten voor ademhalingsklachten volgens de gegevens van 2017 van de FOD Volksgezondheid(7). Bij een gemiddelde van 620 opnames per dag worden er ongeveer 550 ontslagen geregistreerd. Het aantal ontslagen is nu gelijk aan het aantal opnamen, wat een teken is dat de hospitalisatiecurve aan het omkeren is.
Er zij ook op gewezen dat de ziekenhuisopnames niet homogeen zijn verdeeld: Brussel en Wallonië zijn goed voor bijna 70% van de nieuwe opnames.
De door de deskundigen geschetste bedreiging die de politieke autoriteiten ertoe heeft gebracht de gezondheidsmaatregelen aan te scherpen, is die van de overbevolking van ziekenhuizen. Hoewel de situatie inderdaad zeer gespannen is in de covid-eenheden, is het fenomeen van ziekenhuisverzadiging tijdens periodes van verhoogde seizoensgebonden luchtwegaandoeningen helaas niet nieuw, er waren episodes van winterverzadiging in 2017, evenals in 2019 tijdens de griepepidemieën(8)(9). Als we de redenen voor deze chronische verzadiging van de ziekenhuizen willen onderzoeken, is het belangrijk rekening te houden met de duidelijke daling van het aantal beschikbare bedden voor acute aandoeningen in ziekenhuizen in de afgelopen 30 jaar, van meer dan 55.000 naar 37.000, ondanks de toename van de bevolking en de vergrijzing! Het zou ook interessant zijn de autoriteiten te ondervragen om te weten te komen wat zij concreet aan ziekenhuismiddelen hebben uitgetrokken om het hoofd te bieden aan de situatie die zij al meer dan 6 maanden vrezen.
Afgezien van het feit dat de situatie in ziekenhuizen en zelfs in ambulante settings zwaar wordt belast door « covid »-protocollen die het medisch personeel beletten zich te concentreren op hun hoofdtaak, namelijk het verlenen van zorg(10)(11)(12)Het belangrijkste punt dat moet worden benadrukt is dat er absoluut geen beleid bestaat voor de ambulante behandeling van covidepatiënten. In deze epidemie zijn de huisartsen, die in de frontlinie zouden moeten staan, uit de running. Volgens de officiële aanbevelingen hoeven zij bij symptomatische positieve gevallen slechts één handelwijze te volgen: isolatie, paracetamol en, in extremis, doorverwijzing naar een ziekenhuis als de toestand van de patiënt verslechtert(13). In de geschiedenis van de geneeskunde, is dit ongehoord! Ligt dit beleid om niet voor mensen te zorgen niet aan de basis van het te grote aantal ziekenhuizen?
Ten slotte zijn er nog andere belangrijke punten toe te voegen aan dit duidelijke gebrek aan een samenhangend beheer van de volksgezondheid. Er zij op gewezen dat in de week van de lockdown sommige ziekenhuisafdelingen abnormaal onderbezet zijn voor deze periode, met name de pediatrische afdelingen(14). De FOD Volksgezondheid heeft op 6 november zelfs een bericht gepubliceerd op de sociale netwerken om patiënten aan te moedigen niet te aarzelen contact op te nemen met hun huisarts of specialist in het ziekenhuis omdat ze minder patiënten zien dan gewoonlijk(15). Deze herhaalde opsluitingssituaties betekenen bovendien dat telegeneeskunde, hoewel zeer twijfelachtig wat betrouwbaarheid en ethiek betreft, de norm aan het worden is(16).
Ik zou willen benadrukken dat dit valse positieven zijn in de diagnostische zin van het woord en niet in de technische zin. De test spoort wel een spoor van het virus op, maar dit geeft geen duidelijke informatie over de etiologie van de klinische toestand van de patiënt.
De moeilijkheid ligt in het duidelijke onderscheid tussen seizoensgebonden ademhalingsziekten en covidale ziekten, dat geenszins met zekerheid kan worden vastgesteld.
Zijn alle opgenomen en als « covid » geclassificeerde patiënten ziek als gevolg van SARS-COV2-infectie, of lijden zij aan andere infecties van de luchtwegen terwijl zij drager zijn van SARS-COV2 zonder dat SARS-COV2 de belangrijkste oorzaak van hun klinische toestand is?(18)
Er zij op gewezen dat volgens sommige studies, afhankelijk van de gevoeligheid van de PCR-tests, tot 90% van de positieve tests voor SARS-COV2 geen medische betekenis hebben wanneer zij in die mate worden gesystematiseerd. In een artikel in de New York Times wordt inderdaad melding gemaakt van dit zeer hoge percentage klinisch irrelevante positieven wanneer het aantal PCR-amplificatiecycli (CT) meer dan 30 bedraagt(19). En in België varieert het aantal PCR-amplificatiecycli (CT) van 30 tot 35 (zie nbp 17).
Indien de CT-cycli van de uitgevoerde PCR’s te hoog zijn, zijn de tests overgevoelig en kunnen zij dus niet vaststellen, zelfs indien zij positief zijn, of de patiënt inderdaad ziek is met covid.
Al deze patiënten die als « covid » worden bestempeld, ongeacht of zij de ziekte werkelijk hebben of niet, zullen in feite leiden tot een snelle verzadiging van het ziekenhuissysteem als gevolg van het omslachtige protocol van hun verzorging.
Daar komt nog bij dat sommige patiënten die worden opgenomen voor iets anders dan covid, worden getest op PCR, en als zij positief zijn, worden zij vermeld als « covid ziekenhuisopname »!
Wat de verzadiging van de eenheden intensieve zorgen in België betreft, dit is helaas ook geen uitzonderlijke situatie. Volgens Dr. Philippe Devos, intensivist in het CHC Luik, bedroeg de bezettingsgraad van de IC-bedden tijdens het hoogtepunt van de griepepidemie in januari/februari 2020 meer dan 90%! En dit door patiënten die complicaties ontwikkelden door ernstige griep(21).
De capaciteit van de ICU wordt goed benut door covid gevallen. Maar wat absoluut moet worden benadrukt, is dat het klinische beeld veel minder somber is dan in maart/april. Het aandeel beademde patiënten is sinds de laatste episode in maart gedaald, en het zijn inderdaad de patiënten aan beademing die de slechtste vitale prognose hebben en die de IC’s « verstoppen » omdat hun verzorging over verschillende weken wordt gespreid, waardoor de « turn-over »-capaciteit van de reanimatie-eenheden vermindert. Deze verbetering in termen van de « ernst » van de gevallen is waarschijnlijk te danken aan een betere behandeling van de patiënten stroomopwaarts dankzij een grondiger kennis van de ziekte en de invoering van behandelingen zoals antistollingsmiddelen, corticoïden of zuurstoftherapie, waardoor het aantal bezoeken aan de IC en de ernst daarvan afnemen.(22)
Het is duidelijk dat de beheersprotocollen zijn veranderd en intubatie alleen nog als laatste redmiddel wordt toegepast. Deze zeer invasieve medische techniek maakte tijdens de piek van de epidemie in april meer dan 80% van de behandeling van covidepatiënten in IC’s uit, tegen ongeveer 55% nu. En dit wordt bevestigd door de lagere covid sterfte op dit moment.
Wat het « onmiddellijke » dodelijkheidspercentage betreft, zitten we op 1,65%. Een relatief hoger cijfer dat, evenals de relatieve stijging van het percentage ziekenhuisopnamen, het gevolg is van het bereiken van een epidemiepiek met een vertraging van ongeveer twee weken tussen de piek van de ontdekking van gevallen en de piek van het sterftecijfer. Om een beter idee te krijgen van het schijnbare sterftecijfer van deze episode, kan het aantal sterfgevallen worden gerelateerd aan het aantal geregistreerde gevallen sinds medio september. Ongeveer 375.000 mensen zijn in deze periode positief getest, met in totaal 2.600 sterfgevallen, waardoor het schijnbare sterftecijfer voor deze herfstepisode op 0,7% komt. Een sterftecijfer dat overeenkomt met het werkelijke sterftecijfer van covid dat volgens de schattingen van de WHO in de literatuur is gevonden.(23)
Gelukkig was de stijging van de sterfte van runderachtigen vrij gering in vergelijking met de andere indicatoren, wat een belangrijke aanwijzing is dat deze periode minder ernstig was dan de piek van maart/april. Daarom verwijs ik u naar grafiek D, die de algemene sterftegegevens bevat: er is slechts een opmerkelijke, maar betrekkelijk kleine overschrijding van de algemene sterfte tot 25 oktober in vergelijking met de drie voorgaande jaren voor deze epidemie-episode van het najaar van 2020. Hoewel het sterftecijfer van deze episode in de dagen na 26 oktober waarschijnlijk nog hoger zal liggen, zal het niet vergelijkbaar zijn met de piek in maart/april.
De epidemische piek van deze herfstepisode lijkt rond 23 oktober te zijn bereikt, zoals te zien is in grafiek B gepubliceerd door Christophe de Brouwer, professor aan de ULB School of Public Health, die de covid severity index weergeeft, rekening houdend met 4 variabelen (nieuwe opnames, ziekenhuisopnames, patiënten op de ICU en covid mortality) als functie van de tijd. De buiging van deze ernstindex, die rekening houdt met verschillende parameters die vaak in de tijd verschuiven, vindt plaats aan het eind van week 43 (van 19 tot 25 oktober).
Dit wordt volledig ondersteund door de grafiek van Sciensano in C, waar een belangrijke parameter voor het kwantificeren van een epidemie-episode, namelijk het percentage positieve gevallen van covidetests, kort na 23 oktober een piek vertoont.
Hoewel algemeen wordt aangenomen dat er een vertraging van 10 tot 15 dagen is tussen de sanitaire maatregelen die worden genomen om de verspreiding van Sars-Cov2 te beperken en de verwachte effecten ervan(24), is het effect van deze nieuwe inperking op de ontwikkeling van de epidemie zeer betwistbaar, zo niet absoluut nihil. Hoogstens zou een mogelijk effect van de begin oktober genomen maatregelen kunnen worden aangewezen, maar dit moet nog worden aangetoond. Niettemin kunnen de meest dwingende maatregelen die na de tweede helft van oktober zijn genomen, niet de oorzaak zijn van de thans waargenomen verbuiging van de indicatoren. Het meest voor de hand liggend is dat deze epidemiepiek in het najaar via de verschillende indicatoren tot uiting kwam in de vorm van een banale bell curve waarop de aan de bevolking opgelegde beperkingen waarschijnlijk weinig effect hebben gehad.
Hoewel algemeen wordt aangenomen dat er een vertraging van 10 tot 15 dagen is tussen de sanitaire maatregelen die zijn genomen om de verspreiding van Sars-Cov2 te beperken en de verwachte gevolgen daarvan, is het effect van deze nieuwe inperking op de ontwikkeling van de epidemie zeer betwistbaar, zo niet absoluut nihil
Wat is dan de oorzaak van deze epidemische opleving? Een hypothese die door verschillende epidemiologische studies en bevindingen lijkt te worden bevestigd, is dat West-Europa werd getroffen door een variant van Sars-Cov2 die zijn oorsprong vond in Spanje en zich vervolgens tegen het einde van de zomer van(25) naar andere landen verspreidde (zie ook noot 3).
Ter illustratie van dit verschijnsel wordt hieronder een grafiek gegeven van de frequentie van identificatie van de variant in kwestie in monsters die zijn genomen bij patiënten in verschillende Europese landen.
Ziekenhuisopnamepercentage (aantal ziekenhuisopnames per geïdentificeerd geval): 5,9%.
Percentage patiënten opgenomen op de intensive care: 21%(1,3% van de gevallen)
Percentage reanimatiepatiënten aan beademingsapparatuur: 57%(0,74% van de gevallen)
Instantaneous case fatality rate (aantal sterfgevallen per geïdentificeerd geval): 1,65
Schijnbaar sterftecijfer voor de herfstperiode (sinds 15 september): 0,7
Mediane leeftijd bij overlijden: 79 jaar
*Gemiddelde over de week van 01/11 tot 08/11. De eerste vier cijfers zijn relatief stijgend door het tijdsverschil tussen de piek van de ontdekking van gevallen en de pieken van ziekenhuisopnamen, IC-patiënten en sterfte.
We zien nu het begin van een verbuiging in de indicatoren van ziekenhuisopnamen en sterfte na een piek in de opsporing van « gevallen » (PCR-positief). Het begin van deze inflexie en a fortiori deze epidemische piek vonden plaats in week 43 (van 19 tot 25 oktober), d.w.z. ruim vóór de verwachte effecten van de meest dwingende maatregelen die de autoriteiten eind oktober hadden genomen.
Het lijkt zeer waarschijnlijk dat SARS-Cov2 een seizoensgebonden patroon heeft en dat een bepaalde variant van SARS-Cov2 verantwoordelijk is voor deze herfstpiek. In tegenstelling tot wat de mediapolitieke doxa zou willen destilleren, is deze opleving van de epidemie niet te wijten aan een « verslapping van het gedrag van de burgers », maar aan een klassieke, identificeerbare en kwantificeerbare evolutie van de dynamiek van de virale epidemie.
In ieder geval moet worden toegegeven dat de doeltreffendheid van de sinds half oktober genomen maatregelen vanuit wetenschappelijk oogpunt zeer twijfelachtig is. Om nog maar te zwijgen van de medische en sociaal-economische gevolgen, alsmede van de democratische en constitutionele onwettigheid ervan. In een roekeloze haast heeft onze regering, gesteund door een unanieme en dogmatische expertocratie, het volk in een nieuwe opsluiting met ernstige gevolgen gestort, zonder de situatie werkelijk te analyseren of de ontwikkeling van de epidemiologische situatie af te wachten.
In tegenstelling tot wat de mediapolitieke doxa zou willen destilleren, is deze opleving van de epidemie niet te wijten aan een « verslapping van het gedrag van de burgers », maar aan een klassieke, identificeerbare en kwantificeerbare evolutie van de dynamiek van de virale epidemie
In de eerste plaats moet eraan worden herinnerd dat de doeltreffendheid van indamming niet is bewezen. De landen die deze drastische maatregel hebben genomen, behoren tot de landen met de hoogste sterftecijfers per hoofd van de bevolking in Europa: België, Spanje, Italië, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk. Daar komt nog bij dat uit een seroprevalentiestudie die de Spaanse autoriteiten bij meer dan 60.000 personen hebben uitgevoerd, is gebleken dat mensen met een beperking meer besmet waren dan mensen die hun beroepsactiviteiten in de essentiële sectoren voortzetten. Deze gegevens, die door een andere Italiaanse studie zijn bevestigd, kunnen terecht twijfel doen rijzen over de beheersingsstrategie als oplossing voor de epidemie(26)(27).
Ten tweede lijkt de bijkomende gezondheidsschade van een dergelijke strategie de balans te doen doorslaan in het voordeel van de risico’s in plaats van de voordelen. Zoals blijkt uit verschillende Britse studies die wijzen op een ongekende toename van laat gediagnosticeerde kankers en ernstige gevolgen voor onbehandelde pathologieën zoals hart- en vaatongevallen. Om nog maar te zwijgen over zelfmoorden, depressies en de toename van huiselijk geweld(28).
Bovendien lijkt het verschijnsel van de verzadiging van de openbare ziekenhuizen eerder te wijten te zijn aan het chronisch gebrek aan ziekenhuismiddelen dan aan de intrinsieke ernst van covidose (gezien het aandeel ernstige gevallen en de huidige lage letaliteit). Toch volharden de autoriteiten in een dialectiek die de burger schuldig doet voelen, door hem als enige verantwoordelijk te stellen voor de ontwikkeling van de epidemie en de spanningen in het ziekenhuis. Dit is een zeer onoprechte politieke strategie en oneerlijk in termen van transparantie over de complexiteit van deze gezondheidscrisis.
Wat is de legitimiteit en het reële effect van de regeringsmaatregelen die onlangs zijn toegepast in het licht van de gunstige ontwikkeling van deze epidemie-episode?
Wij blijven van mening dat er dringend behoefte is aan een proactieve en goed doordachte gezondheidsstrategie met betrekking tot de risico/batenverhouding (niet alleen vanuit gezondheidsoogpunt, maar ook vanuit economisch en sociaal oogpunt).
Dat zou wel moeten:
Tenslotte, het belangrijkste punt: Wat is de legitimiteit en de reële impact van de onlangs genomen regeringsmaatregelen, gezien de gunstige ontwikkeling van deze epidemie-episode?
Deze kwestie moet onder de aandacht worden gebracht van de verschillende ministeries die het beheer van gezondheidscrises tot hun prerogatief rekenen, aangezien de betrokkenheid ervan van groot belang is voor het dagelijkse leven en de toekomst van de burgers.
Dank u voor het lezen.
Annes Bouria
Apotheker — Lid van het Transparantie-Coronavirus Collectief
https://www.transparence-coronavirus.be/
