LIGGEN, DE ARMEN!

« Welk diskrediet deze beweging ook moge ondervinden van hen die haar beledigen en verontrusten, en die reeds bezig zijn haar te doen boeten voor haar onbeschaamde tarting — zelfs al leidt dit voor een tijd tot de leegte van ontgoocheling — wij weten dat haar verbrijzelende kracht ongeschonden zal blijven en dat niets de zuiverheid van haar gezicht zal kunnen veranderen; Er is geen compositie, geen overeenkomst met een maatschappij die zich verlegen verschuilt achter een autoritair woord waartegen, in al de plotselingheid van zijn frisheid, het verbrijzelende woord van een kind is opgestaan.

Louis René des Forêts - Verspreide notities in mei. (1968…)

Het is een verrassend moment dat we nu al vele weken meemaken. De plotselinge en onvoorspelbare uitbarsting van de grote « gele hesjes »-beweging, vooral in Frankrijk, heeft de gemoederen nog steeds beziggehouden. Afhankelijk van de gedachtesfeer waartoe zij behoren — te beginnen met hen die actief zijn in de kringen van de macht — worden zij geconfronteerd met deze opkomst en proberen zij er een antwoord op te geven. Zoals we hebben gezien, heeft de Franse regeringsleider onlangs een krachtig tegenoffensief gelanceerd tegen de « casseurs », deze « vijanden van de orde  » en andere « onruststokers die de Republiek en haar instellingen bedreigen  » met een verhoogde en niet aflatende repressie. In dit opzicht zullen weinig van onze trouwe lezers zich door deze effecten van pure propaganda laten misleiden, gezien de wijze waarop, sinds het begin van deze volksopstand uit het niets, de ordestrijdkrachten — rijkswachters, politieagenten, CRS en andere agenten van de BAC (Brigade Anti-Criminaliteit) — de demonstraties in Parijs en de grote agglomeraties waar de « gele hesjes » zich hebben gegroepeerd, vreedzaam hebben beheerd. Zoals we hebben gezien, en zoals de sociale netwerken talrijke en betreurenswaardige beelden overvloedig hebben verspreid, kwam het geweld telkens en in de eerste plaats van de interventies van de ordehandhavers. Waarop natuurlijk, en als gevolg daarvan, de manifestanten, mannen en vrouwen, jong of gepensioneerd, onafhankelijke journalisten « nassés », vergast, neergeknuppeld en op de grond gegooid, slachtoffers van anti-omsingelingsgranaten, verminkt en verminkt door de beroemde en, het is altijd prijs, In dit geval reageerden de soldaten, die geenrubberen kogels hadden, zoals zij konden en, inderdaad, zoals het hoort. Door te rellen. En elke zaterdag sinds november, is het hetzelfde geweest. Het « wettige en republikeinse  » geweld werd beantwoord door het volkomen gerechtvaardigde geweld van de woedende opstandelingen.

Wat niemand zal zijn ontgaan in deze plotselinge heropduiking van een klassenstrijd die tot dan toe werd gesmoord door het spektakel — in de situationistische zin van « alles is goed in de beste der werelden « Het is natuurlijk de paniek die de machthebbers, van president Macron tot zijn ministers en troepen, in zijn greep heeft, evenals die inmiddels beruchte « mediaklasse » wier voornaamste werk al vele weken bestaat uit het systematisch denigreren van de omvangrijke protestbeweging, die hen natuurlijk alleen maar kan schandaliseren en angst aanjagen. Op alle televisieplatforms, in de geschreven pers en met opmerkelijke uitzonderingen, de patentcommentatoren, de journalisten « nieuwe waakhonden » in opdracht van hun miljardairbazen, trouwe en dankbare vrienden van de enarques die hen zo goed dienen, die van de « staatstelevisie » die door Daniel Schneidermann aan de kaak is gesteld, hebben zich schuldig gemaakt aan alle leugens, alle verraderlijkheid, aan het manipuleren van beelden en het systematisch verdraaien van de boodschappen die afkomstig waren van de « gele hesjes » die zich in het openbaar uitten, evenals van de analyses en commentaren van de dunne rand van degenen die niet gestraft worden. Nu, het is een veilige gok dat noch de dreigementen, noch de aangekondigde versterking van de repressietroepen, noch de beloften en vage vragen van het hypothetische « nationale debat », geïnitieerd door de Macroniaanse macht en waarvan de mensen niets dan wind en rook verwachten, niets van dit alles, zeker, het niveau van woede en verontwaardiging zal verlagen, die zich waarschijnlijk overal en nog meer zal verspreiden.

Want dit alles komt van ver, ver weg. Decennialang en onder alle opeenvolgende regeringen en presidentiële figuren is het deel van de bevolking dat nu zichtbaar wordt door de huidige opstand onbestaande geweest in de ogen van de machthebbers; zowel degenen die beweerden « links » te zijn als degenen die duidelijk hun steun betuigden aan de doctrine van het triomferende liberalisme. De eersten verschillen, zoals wij hebben gezien, van de laatsten slechts op detailpunten van de orde van de retoriek zonder enig effect op het gevoerde beleid, vergelijkbaar met dat van hun vermeende tegenstanders. Zo laten miljoenen mensen, werklozen aan het eind van hun uitkering, arme gepensioneerden, alleenstaande vrouwen met hun kinderen met een belachelijk laag inkomen, kortom al degenen die in de statistieken ontbreken en op een laag pitje zijn gezet, de beroemde gezichts- en stemloze precariteit van de wereld van vandaag op meesterlijke wijze zien en horen. Niemand kan beweren wat er zal gebeuren met de formidabele beweging die uit het niets is ontstaan. Als het door president Macron aangezwengelde « grote debat », zoals te verwachten valt, tot niets concreets leidt en ook niet echt tegemoet komt aan de eisen van de « gele hesjes » die in informele groepen in heel Frankrijk worden gesteld, is het een veilige gok dat de beweging alleen maar zal groeien en radicaler zal worden. Wij vrezen dat dit zal leiden tot een steeds gewelddadiger repressie door de politie, wier excessen van allerlei aard in de doofpot worden gestopt door de minister van Binnenlandse Zaken, Castaner (caster?).

Nou en? Niets. Er wordt geschiedenis geschreven en alles, werkelijk alles, is mogelijk; tot over enkele weken met, zeker, elementen van reactie die in meer dan één opzicht heel verrassend kunnen zijn.

Jean-Pierre L. Collignon