Buitenlandse oorlogen en westerse overheersing: Radiostilte, alles veilig.

Er zijn bepaalde onderwerpen waarbij twijfel niet is toegestaan, zelfs niet bij hen van wie men zou denken dat zij zich verzetten tegen consensuele waarheden, verwikkeld als zij zijn in strijd die a priori strijdig lijkt met de doxa. De lezing van de feiten, die door het gehele politieke spectrum wordt gedeeld, door zowel « links » als « rechts » wordt aanvaard, door de werkgevers wordt erkend en gewaardeerd, zou het voorwerp zijn van een brede publieke consensus die haar tot een vorm van onbetwistbare waarheid zou maken. Het subject dat twijfelt en vraagtekens zet, gewoon door de « mediapolitieke waarheid » in twijfel te durven trekken, wordt dan het voorwerp van een brutale en snelle excommunicatie, gebrandmerkt met het beeld van de « reactionair », gelijkgesteld met de ergste vijanden en voortaan getooid met het zegel van de schande, vergezeld van de ergste zelfstandige naamwoorden (extremist, revisionist, negationist, samenzweringstheoreticus, populist), termen die, uit angst voor assimilatie, onmiddellijk vervreemden van degenen die op zoek waren naar andere informatie.

Critici van van « waarheden die passen ».Zo niet, dan zouden ketters automatisch geassocieerd worden met het kamp van de tegenpartij. Wijzelf zijn getroffen door de toorn van zelfingenomenheid toen wij de door de media-politieke wereld geconstrueerde waarheid over Syrië verwierpen. In het geval van deze en andere belangenoorlogen brengt het uiten van de manipulatie van informatie ten gunste van westerse belangen je al snel in het kamp van de « pro-Bashar » of « pro-Poetin », en de facto in de categorie van de niet-credibele.

Het blijft verbazingwekkend te zien hoe, zelfs onder degenen die beweren links te zijn en zich « verlicht » wanen, velen besluiten hun denken te stoppen voor bepaalde gebieden die zij omcirkelen en als onuitvoerbaar bestempelen, alsof alles al gezegd is, dat de grond door hen uitvoerig is doordacht en dat de conclusie voor eens en voor altijd vaststaat. Het is een soort mijnenveld, een « reeds uitgedachte » ruimte die niet aan twijfel mag worden onderworpen, of anders op eigen risico moet worden gedaan. Zodra de oorlog voorbij is en de fouten zijn toegegeven — heeft Obama niet verklaard dat de oorlog in Irak een vergissing was, een verklaring die weinig gewicht in de schaal legde tegenover de honderdduizenden doden — zou het weldenkende publiek reeds dezelfde onzin slikken die de interventies in het verleden heeft bespoedigd.

Het is dat het onderwerp ons verdeelt, terwijl we meer dan ooit verenigd zouden moeten zijn in de strijd. Maar is het een verdeling gebaseerd op super-sky punten van divergentie? Niets is minder zeker. In de overtuiging dat zij veilig zijn voor propaganda, papegaaien de burgers de door de media de hele dag herhaalde waarheden na, maar zij zijn ook « beeldmakers »⁽¹⁾, recipiënten ondanks zichzelf, net als anderen die zich er gewoonlijk niet van bewust zijn dat zij het onderwerp zijn van westerse propaganda. In het eerste geval echter op een meer verderfelijke manier, want « wat een ideologisch systeem sterk maakt, is de mate waarin zijn vooronderstellingen worden gedeeld door juist die mensen die denken dat zij er de meest radicale kritiek op leveren »⁽²⁾. De gebruikelijke critici van de gevestigde orde, die zich verzetten tegen de uitsluiting van werklozen, tegen gesloten centra, tegen politiegeweld, tegen de overheersing van de werkgevers… zouden voor hun aanhangers des te geloofwaardiger zijn omdat zij op andere gebieden gelijk hebben. Is het echter niet in de veronderstellingen die zij delen met hun vijanden dat men het ideologische hart van de overheersing zou kunnen vinden?

Dit is wat wij in dit dossier zullen trachten te onderzoeken, zonder bang te zijn om de verboden zones van de zelfingenomenheid te benaderen, zelfs indien dit betekent dat wij met de ergste kwalificaties worden bestempeld.en tracht enkele essentiële vragen te beantwoorden: door wie werd de grond ontgonnen nadat hij zou zijn betreden door hun geest⁽³⁾? Waar komt de informatie vandaan die de betrokkene in staat stelde zich een mening te vormen? Waarom wekken bepaalde onderwerpen verdedigingsreflexen op bij iemand die zeker is van zijn gelijk en die zeker is van de nutteloosheid van elke vraag, die weigert te debatteren en die zijn gesprekspartner zeer snel indeelt volgens trekken die samenhangen met de Duitse ervaring, het Godwin-punt dat het uur van de censuur slaat?⁽⁴⁾ Als deze weigering om na te denken bijna instinctief lijkt te zijn, wat is dan het nut? Zorgt het paradoxaal genoeg voor de continuïteit van de overheersing?

Wat zit er achter deze simplistische dichotomieën?

Bestand geproduceerd door Alexandre Penasse