Julian Assange
571 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
571 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
Dezelfde mensen die trots zijn op de persvrijheid en hun openheid, vergeleken met « slechteriken » als Poetin, zijn stiller als het gaat om het creëren van debat, en dus om het horen van tegenstrijdige standpunten die hen niet bevallen. Als ze al een gevecht hebben, is het dat waarmee ze indirect de « dictatuur » kunnen aanvallen en in de spiegel zichzelf als goed kunnen presenteren: Olivier Vandecasteele op de voorkant van het stadhuis, maar niet Julian Assange(1).
Hetzelfde proces vindt plaats wanneer de reguliere media de carte blanche van Anne Morelli weigeren(2), en wie de betekenis van deze weigering niet begrijpt, geeft blijk van een gebrek aan begrip, naïef of opzettelijk, van de functie van de machtsmedia. De laatste zal deze functie uiteraard nooit herkennen. Dus wanneer Vladimir Poetin in zijn toespraak verklaart: » Wij hebben al het mogelijke gedaan, echt al het mogelijke om dit probleem met vreedzame middelen op te lossen, wij hebben geduldig onderhandeld over een vreedzame oplossing voor dit ernstige conflict « s hoofdredacteur, de Avond doet alsof hij het niet begrijpt en schrijft in een hoofdartikel dat de arrogantie van het Westen perfect illustreert: » Sinds een jaar houdt deze man het lot van Oekraïne en het lot van de wereldvrede in zijn handen, waarbij hij regelmatig de vrees voor een derde wereldoorlog aanwakkert. « .
Béatrice Delvaux vergeet de recente verklaring van Merkel waarin zij toegaf dat de akkoorden van Minsk slechts een vertragingstactiek waren die de door de NAVO gesteunde regering in Kiev in staat stelde zich beter op een oorlog voor te bereiden. Vergeet ook de mondelinge beloften die de Verenigde Staten destijds aan Gorbatsjov hebben gedaan om de grenzen van de Navo niet uit te breiden. Meer recent, blindheid voor de conclusies van een van de meest illustere Amerikaanse journalisten, Seymour Hersch, wat betreft het bewijs van Amerikaanse verantwoordelijkheid voor de aanvallen op de Nord Stream 1 en 2 pijpleidingen … een beruchte oorlogsdaad.(3).
Is het dan verwonderlijk dat het artikel van Anne Morelli hem of het dagblad La Libre niet bevalt, wanneer de historicus, auteur van Principes élémentaires de propagande de guerre de moed heeft(4) te zeggen: » Het publiek moet ervan worden overtuigd dat wij ons verdedigen en dat de « ander » is begonnen. Haar expansionistische doelen dicteerden haar aanval. Het is dus duidelijk Rusland dat als enige verantwoordelijk wordt gesteld voor de oorlog in Oekraïne. Toch had Machiavelli (1469–1527) al gewaarschuwd dat degene die het eerst zijn zwaard trekt, niet noodzakelijk verantwoordelijk moet worden geacht voor het conflict. Het kan inderdaad in een zodanige situatie zijn gebracht dat het geen andere optie heeft dan tot een open oorlog over te gaan. Het Westen spreekt dus over een « aanval » van Rusland op Oekraïne in februari 2022, zonder rekening te houden met het feit dat de opmars van de NAVO naar het oosten vanuit Russisch oogpunt een concrete bedreiging voor zijn grondgebied vormt waarop het uiteindelijk moet « reageren ». »
Selectieve verontwaardiging. Zij zijn blind voor de misdaden van degenen die zij verdedigen, erger dan 6‑jarigen die voetballen of volwassenen op een speelplaats die een overtreding veroordelen wanneer deze wordt begaan door een speler van de tegenpartij, maar verontwaardigd zijn wanneer deze wordt begaan door een van henzelf en wordt bestraft. Als ze hun mond niet kunnen houden, verwerken ze informatie op een bevooroordeelde manier volgens de ideologische nabijheid ervan. Zo baseren de officiële media zich op de rapporten van Amnesty wanneer Rusland wordt beschuldigd van het plegen van « oorlogsmisdaden », maar verwijzen zij vooral naar de kritiek die de NGO krijgt op(5) wanneer zij de acties van het Oekraïense leger aan de kaak durft te stellen(6).
Het « verachtelijke » hoofdartikel van Béatrice Delvaux ontkracht de uitlatingen tijdens de Russische presidentiële toespraak niet, maar ondersteunt ze alleen maar. Europa houdt dus van de goeden die de dictaten van de Commissie gehoorzamen, zelfs als dat betekent dat ze hun eigen volk vernietigen, zoals Boris Jeltsin in de jaren negentig, maar steunt niet degenen die van hun onafhankelijkheid een hoogste waarde maken: « Die man, die zagen we niet aankomen (sic) ». in de jaren na het einde van de Sovjet-Unie. Wij
we dachten zelfs dat we(7)konden domesticeren en « neutraliseren » door de economische banden te versterken « … dat wil zeggen het opleggen van de consensus van Washington aan het land: privatisering, liberalisering, deregulering, openstelling van de grenzen voor buitenlands kapitaal… het gebruikelijke Euro-Atlantische recept dat de tirannen die het dient koloniseert, domesticeert, plaatst en formaliseert. Zoals Aleksandr Dugin het zegt, » liberale moderniteit is diep hegemoniaal, racistisch, supremacistisch, koloniaal. Zij beschouwt haar waarden als universele waarden die voor de gehele mensheid gelden. Vandaag gedragen de liberalen zich totalitair door hun LGBT+ en gendernormen, huwelijk voor iedereen, wokisme, ultrakapitalisme als enige mogelijke waarden op te willen leggen. Ik beschuldig dit liberalisme ervan een nieuw fascisme te zijn, omdat het zijn eigen normen ten koste van alles aan de hele mensheid wil opleggen (…) Bovendien noemen liberalen iedereen die het niet met hen eens is « fascisten », wat in strijd is met het beginsel zelf van het liberalisme. « (8).
Terwijl de redactrice verwijst naar « Poetin en zijn handlangers », laat ze niet na een van haar mentoren, Charles Michel, voorzitter van de Raad, te noemen: » Er is maar één agressor en dat is het Kremlin. Er is een slachtoffer: in de eerste plaats de Oekraïners, in de tweede plaats de bedreiging van het internationaal recht en de democratische waarden. « Misschien heeft Le Soir zijn informatie rechtstreeks van de bron gehaald, als we weten dat een van zijn voormalige journalisten, Jurek Kuczkiewicz, na 18 jaar trouwe dienst op de redactie van het dagblad « strategisch communicatieadviseur » is geworden van de nieuwe president Charles Michel(9). Aan wie bewijzen journalisten goede en trouwe diensten? Is dat niet zo? Misschien spreekt het enthousiasme van Kuczkiewicz bij het vernemen van zijn benoeming voor zich: « Jurek Kuczkiewicz zei van zijn kant dat hij vereerd was uitgenodigd te zijn om zich bij Charles Michel en zijn team aan te sluiten om op een andere plaats de Europese idealen te dienen « (10).
De Europese en dus Amerikaanse idealen dienen en beschermen — dat zou het motto kunnen zijn van de journalistieke kaste, waarbij de redacties als klapstoel dienen voor de politieke diensten. Het was dus duidelijk dat het artikel van Anne Morelli(11) in deze periode van kunstmatige eensgezindheid de viering van de goede oorlog om onze broeders-Oekraïners te redden niet kon verstoren, de 3e latente wereldoorlog die sommigen, in hun stille salons of hun kantoren ver van de kogels, graag « opgelost » zouden zien door een overwinning van de Oekraïne(12). Een « onmogelijke droom », die dezelfde mensen zullen blijven becommentariëren, verlangen, en dus laten gebeuren, ver van de spetters van bloedvergieten en verscheurd vlees, van hun oorlog waarvoor anderen de prijs betalen.
Alexandre Penasse
