Warmte of voedsel, dat wordt het dilemma deze winter.

Getuigenis

Ik ga van afspraak naar afspraak en de discussie neigt altijd naar dit onderwerp. Mijn cliënt van vanmorgen, alleenstaand, bejaard, maar hardwerkend, bewoont een charmant flatje in Schaarbeek.

Ze worstelt elke maand om haar rekeningen en haar huur van 520 euro inclusief gemeenschappelijke lasten te betalen.

Ze ontvangt me aangekleed en bedekt met een badjas. 16 graden in de flat, de winter wordt zwaar.

De laatste biedt me vriendelijk een koffie aan. Rond deze ruilen we. Na enkele minuten overhandigt ze me met een traan in haar ogen de factuur voor de aanbetaling op ons Belgisch-Franse vlaggenschip, dat op bestelling van Europa is verkocht. 400 euro borg, gevorderd voor haar elektriciteitsverbruik.

Deze studio is inderdaad zeer ruim en luxueus, we hebben het over 40 m² in een groene omgeving in de Brusselse regio. Deze persoon heeft een voorliefde voor luxe… Ze woont in de aanmatigende hoofdstad van Europa. Ze koos ervoor om haar huis te huren en niet om te colloceren!

Het heeft dubbele beglazing, een douche en een keuken. Ze heeft geluk, zou je kunnen zeggen.

Deze ironische paragraaf illustreert onze nieuwe wereld. Dat van de horige of slaafse arbeider.

Deze persoon vertelt me dat ze haar huis verkoopt en binnenkort moet verhuizen. Uit nieuwsgierigheid vraag ik naar de prijs voor zijn kleine maar comfortabele onderkomen. Ze vertelt me 180.000 euro voor 40m².

We kijken elkaar glimlachend aan. Het is duur, » zegt ze, « ik zou het nooit kunnen kopen. Ze zegt verder: « Weet je dat alles duur is, ik kweek tomaten, paprika’s en aardbeien op mijn terras, dat houdt me bezig en ik eet tenminste groenten en fruit zonder de bank te breken ». Ik kijk haar aan, mijn koffie in de hand, en zeg: « Gelukkig is de vriendelijkheid en uitwisseling die we net hadden gratis en dus onbetaalbaar.

Mijn laatste reflectie, zou je kunnen zeggen, is een grote hulp voor hem. Waarom belicht je dit alledaagse verhaal?

Deze situatie raakte me, de bescheidenheid en trots van deze dame van in de zestig raakte me. Geen spoor van zelfmedelijden of zuurheid. Ze merkt op dat de wereld op zijn kop loopt. De dame daarentegen gaat door en staat op het punt haar jas aan te trekken om op een paar kinderen van de plaatselijke basisschool te gaan passen.

Zij zou de pensioengerechtigde leeftijd bereiken, maar blijft werken ondanks de pijn in haar gewrichten. Zij zou oud genoeg zijn om zich fatsoenlijke huisvesting, verlichting en voedsel te kunnen veroorloven, maar zou aangewezen blijven op het « D »-systeem om rond te komen. Ze zou oud genoeg zijn om een huis te hebben, maar zal alleen aanspraak kunnen maken op het huren van andermans eigendom.

Sommigen voorspellen een toekomst waarin we niet langer eigenaren zullen zijn, maar gelukkig. Ik vraag me af
hoe kunnen ayatollahs van bezit dat nog steeds beweren. Doe wat ik zeg, niet wat ik doe
doen.
Waarom dit verhaal, daar kom ik op.

In België mag vooruitgang in 2022 niet betekenen dat men achterblijft.
warmte of voedsel.

Misschien herkent u zichzelf in deze onbekende persoon die in een paar regels wordt geportretteerd. Zo niet, dan nodig ik u uit uw ogen te openen, te kijken naar uw familieleden, uw buren, degenen die het minder goed hebben dan u. Je zult leed zien. In België in 2022 mag vooruitgang geen verwarming of voedsel betekenen.

Geef niet op, dit is niet de norm. En dat komt niet door de oorlog. De politieke leiders hebben de mogelijkheid om de prijzen te plafonneren (of gewoon tegen kostprijs te verkopen met een redelijke marge erbij), zo nodig bilateraal met de buurlanden te onderhandelen en de Belgen voorrang te geven boven anderen.

Wat is daarvoor nodig? Moed, besprenkeld met een beetje gezond verstand.

We moeten handelen, demonstreren en uitdagen op alle machtsniveaus. Doe het voor jezelf, voor je kinderen of voor hen die niet sterk genoeg zijn.

Ga niet akkoord met deze astronomische aanbetalingen die geen enkel verband meer hebben met de echte wereld. Betaal ze niet, beperk ze officieel tot een minimum. Met een inflatie van 10% is het beter om over een jaar 1000 euro te betalen dan nu. Het zijn uw aanbetalingen die uw leveranciers financieren en deze speculatie mogelijk maken. Wettelijk heb je het recht en de plicht om te weigeren.

Ik schrijf deze paar regels zonder te weten wat er van komt. Ik hoop op tienduizenden mensen voor het parlement, voor de gebouwen van de ministerraad, voor de woningen van de ministers. Ik wil dat zij de nood van een volk voelen, ‘s morgens bij de koffie, ‘s middags bij het champagnediner en ‘s avonds bij het verlangen naar een onverdiende rust.

Voelt u nog steeds de angst, vrees en stress om niet rond te kunnen komen? Waarom zouden zij een pauze krijgen?

Niet loslaten! Laat ze niet gaan.

Blijf niet alleen thuis, kom samen, stuur e‑mails en brieven naar uw gekozen vertegenwoordigers. Ze moeten
voel de woede van onderaf die de hele samenleving in brand dreigt te zetten.

Jérôme Delforge

Espace membre

Leden