Sofa durf en woonkamer revolutie

Hun voorgangers zaten voor een scherm dat nog omschreven werd als « kathodestraal ». Ze mopperden over de programma’s en scholden mensen uit die « op de post » langskwamen. Het verschil is dat als ze de kans kregen om « de sterren van het scherm » te ontmoeten, ze soms de act konden herhalen. In tegenstelling tot het virtuele leger van de nieuwe wereld, dat door het internet is bezield en zijn moed heeft geconsolideerd door de genade van de anonimiteit.

Ze zijn legio, ze zijn gemotiveerd, ze hebben dingen te zeggen en ze zeggen die zonder filter en zonder grenzen. Tenminste zolang ze in het comfort van hun eigen huis blijven, verborgen achter technologie, met het nemen van risico’s op nul. Het valse en gemakkelijke universum dat hen het gevoel geeft alle rechten te hebben, noemt hen « trollen », voor het meest verachtelijke. Je zou gewoon kunnen zeggen dat het gewoon arme idioten zijn die niets anders te doen hebben met hun dagelijks leven. Ze zijn er alleen maar om de wereld te « irriteren » (in tegenstelling tot hen, laten we het beschaafd houden) over van alles en nog wat.

De term ‘trol’ zou hen bijna passen. De eerste woordenboekdefinitie luidt: « een misvormd en kwaadaardig wezen uit de Scandinavische mythologie, half mens, half dier, dat bergen en bossen bewoont ». Bijna, want als we bij deze beschrijving blijven, is er niets mythologisch aan hen. Hun bergen zijn slechts een weerspiegeling van hun stemmingswisselingen en bossen, het zijn slechts jonge scheuten die het volgende seizoen niet zullen halen, mocht het een beetje te hard zijn. De echte definitie staat ook in het woordenboek: een bericht dat op internet wordt geplaatst, vaak op provocerende wijze, om een controverse aan te wakkeren of gewoon om een discussie te verstoren; de persoon achter het bericht.

Zo staan ze zichzelf alle beschimpingen toe, van de meest kinderachtige tot de meest beledigende, in de beschutting van hun digitale wereld. Waar alles is toegestaan, waar ze videogame avatars of illusies verkocht door de dominante ideologie verwarren met de realiteit ter plaatse.

De blik in elkaars ogen, de waardigheid, desnoods de fysieke confrontatie, is hen vreemd.« Sociale netwerken hebben je al te comfortabel gemaakt met het niet respecteren van mensen, zonder daarvoor in elkaar geslagen te worden. Een onverbloemde samenvatting en verklaring van Mike Tyson, die de fysieke confrontatie aankan.

Voordat we daaraan toekomen, is het amusant om te zien hoezeer deze liefhebbers van agressie, die mogelijk is omdat ze virtueel is, uiteenvallen wanneer ze gevangen worden door het systeem dat ze beweren te bestrijden terwijl ze het alleen maar voeden. Het volstaat de juridische kanalen te gebruiken om hun inconsistentie aan het licht te brengen. Als ze op een politiebureau of voor een rechter komen te staan, is het al snel duidelijk dat hun broek niet meer waterdicht is.

En als je ze op straat of elders tegenkomt, zullen ze ervoor waken je in je gezicht alle slechte dingen te vertellen die ze van je denken. Hun motieven zullen onduidelijk zijn, hun argumenten bijna onbestaand en hun redenen zullen meer te maken hebben met hun persoonlijke problemen dan met jou.

Er is een ander panel van motivatoren dat noch verachtelijk noch afwijzend is. Zijn goedgelovigheid is soms amusant. De individuen in deze groep worden « de nieuw ontwaakten » genoemd. Voor de meer kritische, de slaap eindigde bijna drie jaar geleden. Ze lieten de bank in hun woonkamer staan, maar ze waren ongewapend, zonder echt besef van het gevaar, en dachten in een paar maanden te kunnen synthetiseren wat anderen in jaren of decennia tot stand hadden gebracht. Met aanzienlijke hiaten in hun kennis. Een naïviteit die hen een zekere vurigheid verleent, maar de zwakheden van hun optreden en hun denken benadrukt.

Sommigen voelden instinctief aan dat er « iets niet klopte ». Maar velen zijn niet ongerust over de revolutie die plaatsvindt. Net zoals deze^derde wereldoorlog is begonnen (hoewel hij niet vergelijkbaar is met de modus operandi van de vorige), zal de revolutie, wat die ook moge zijn, niet op hen wachten. Zij heeft daar overigens niet op gewacht, want zij ontwikkelt zich in haar eigen tempo en zet maatschappelijke normen op hun kop of transformeert verworvenheden die « achterhaald » zijn verklaard, zonder dat de meerderheid dat beseft. Een meerderheid die een andere meerderheid bevat, die van de « echte leunstoelrevolutionairen ». Ze gaan naar chique feestjes waar mensen zichzelf een kick geven door de brutaliteit van de salon na te bootsen, zich voor te doen als anti-systeem en tot alles bereid, alleen maar om de galerie te verleiden.

En dan, om de cirkel rond te maken, degenen in de huiskamer in letterlijke zin, die zich met minder waardigheid aansluiten bij hun « kathodische voorouders », wentelend in hun bank, tikkend op hun toetsenbord. Opstapeling van frustraties en middelmatigheid onder het mom van relevantie, van deze « mening over alles » die het einde van het denken, de analyse en de omgangsvormen valideert. De betreurenswaardige « trollen » die nog een lange weg te gaan hebben.

De vraag die deze categoriseringen terzijde schuift en ons eraan herinnert hoeveel tijd we verspillen, is: hebben we nog een goede toekomst voor ons? En bovenal, hebben we echt begrepen wat er op het spel staat?

Het ideaal van een gemeenschappelijk front, dat geen rekening houdt met ieders ego’s, gevoelens en kleine universums, tegenover een eveneens gemeenschappelijke vijand, lijkt steeds brozer. De fout ligt in de algemene sfeer, die speelt op een kunstmatige verbetering. De « dreiging » van Covid is voorbij, het publiek heeft zijn belangstelling voor de Oekraïense soap verloren en de meeste huizen zijn nog steeds warm en verlicht. De massa’s zijn weer terug bij hun kleine gewoontes en hun persoonlijke comfort. Ze zal nog meer verrast en radeloos zijn als de volgende beving plaatsvindt.

Dit is een bron van vreugde voor de vijand, die zelf deze weg heeft aangemoedigd, namelijk die van individualisme en verdeeldheid. Een veel grotere vijand versterken: de menselijke natuur. De ‘fucking human factor’, zoals we soms horen. De absolute vijand die tot alles in staat is, hij zou ons kunnen redden, maar voorlopig tekent hij onze ondergang. Het wakkert verschillen aan, bevordert conflicten en verheerlijkt kleinzieligheid. Of je nu een trol, een pas ontwaakte of een langdurige strijder bent. Het resultaat is vergelijkbaar, het verlies van tijd spectaculair en de revolutie beperkt tot de huiskamer.

Nicolas d’Asseiva