LANG LEVE HET GEVECHT!

Illustré par :

Enkele weken geleden begon de stemming te verslappen en bleven de trainers en consorten maar doorzeuren over de nu beruchte « Zweedse  » coalitie. Maar hier zijn we dan, en zoals Julius Caesar zei: « Alea jacta est  » in het Frans: on va voir ce qu’on va voir! Het is duidelijk dat deze regering verre van euforisch is en dat zij een van de vele vormen van verzet moet verwachten tegen wat reeds is aangekondigd en trots is opgeëist door de jongste Belgische premier aller tijden. Goed voor hem. Wij zullen niet terugkomen op de verschillende ontkenningen en pietluttigheden van de verschillende partijen, wij zijn eraan gewend en het is verspilling van tijd en energie om er opnieuw aanstoot aan te nemen. En op het moment dat ik dit schrijf, is het duidelijk, vooral in het zuiden van het land, maar ook bij sommige van onze noorderburen, dat de zaken de komende weken en maanden gemakkelijk uit de hand zouden kunnen lopen. Op de dag zelf van de aankondiging van de regeringsvorming en nog vóór de verdeling van de verschillende portefeuilles, zijn enkele honderden arbeiders van de Fabrique Nationale spontaan de straat opgegaan in Herstal, op de verschillende « participatiecongressen » van de partijen die nu de macht delen, hebben vakbondsmensen voor opschudding gezorgd en de verkozenen scherp ondervraagd en zelfs, o verrassing! hebben sommige redacteuren en analisten van onze politieke mores hun twijfels geuit, hun soms ronduit scherpe kritiek geuit en hun scepsis geuit over de algemene oriëntatie en de toekomst van de nieuwe coalitie. Maar het meest komische was de verbijsterende en niettemin belachelijke verontwaardiging van de zogenaamde socialistische partij en, in het bijzonder, van de ex-premier, op haar Facebook-pagina’s, die bijna opriep tot rellen, zelfs subversie en 

Revolutie om het verfoeilijke hyper-rechts ten val te brengen dat nu ons arme lot in handen heeft. De meest getrouwe onder onze lezers zullen niet vergeten zijn dat de vorige legislatuur onder leiding van Elio di Rupo de weg voor zijn opvolgers reeds grotendeels had voorbereid op sociaal gebied en met name op dat van de werkloze werknemers, wier lot vanaf het begin van het komende jaar nog minder benijdenswaardig zal zijn. Dat de slechte liberalen en hun bondgenoten in de nieuwe uitvoerende macht hebben besloten de overblijvende luie en langdurige profiteurs dwangarbeid te laten verrichten, is slechts de voortzetting, schandalig maar in overeenstemming met de heersende logica, van de eerder genomen maatregelen. 

Voor het overige zijn de details van het « Zweedse » programma reeds uitvoerig becommentarieerd, van links tot rechts, maar vooral van echt links, niet van soft links, en ik ga ze hier niet opnoemen. Eén ding is zeker, « wij » zullen het moeilijk krijgen: de kansarmen, de verdwaalden, de kunstenaars van allerlei slag, de werklozen aan het eind van hun rechten, de ongedocumenteerden, de gepensioneerden, de laagbetaalden en andere zwervers die eerlijke mensen lastig vallen bij bushaltes, op straat en op de pleinen. 

En als de « Zweed » hard toeslaat op deze gebieden, moet u weten, beste mensen, dat de vrienden van het volk en de verdedigers van de onderdrukten die zich schor hebben geschreeuwd in de hoge en eerbiedwaardige Assemblee van Afgevaardigden, en de slechte collaborateurs en andere trawanten van wijlen het Derde Rijk hebben verguisd, dus weten, dat aan hun kant en aan de onze, in het kielzog, verbonden met christelijke humanisten (laten we samen lachen) hebben zij — wat de toekomst van onze mooie regio’s betreft — onder het mom van de hoognodige bezuinigingen andere maatregelen aangekondigd die een flink aantal sectoren hard zullen treffen, van de verenigingssector tot de sociale bescherming, met inbegrip van de « culturele » sector. Men zal begrijpen dat de schijnheilige gebaren van sommige van deze heren en dames van de nep-socialistische partij en van sommige anderen in de oppositie, als ze in dit geval al gerechtvaardigd waren, ook de verdienste hadden dat ze ervoor zorgden dat de goeden (nog zij!) hun neus niet kwamen steken in de venijnige akkefietjes die elders in voorbereiding waren en waarvan de gevolgen, en niet de minste, binnenkort merkbaar zullen zijn, laat dat duidelijk zijn. Kortom, de slechteriken zijn niet alleen daar waar de luchtige vingers (sic) ze met verwarrend aplomb aanwijzen, maar overal en nog meer, is het goed om in gedachten te houden. Op enkele gelukkige uitzonderingen na zijn het inderdaad alle oligarchische klassen die overal dezelfde schandalige en belachelijke maatregelen bepleiten om, naar zij beweren, een hypothetische economische heropleving te bewerkstelligen, een terugkeer naar groei, kortom, de wereld zoals zij die doelbewust hebben opgebouwd, met de verdwaasde hulp van de massa’s consumenten die door hun koopkracht zijn afgestompt; die ontbrak en die, dankzij de rechtvaardige strijd van de sociaal-liberalen vermomd als Zorro of Robin Hood (kies maar uit), zeker zal terugkeren en dit zal een grote, mooie en historische overwinning zijn. Die er niet in zal slagen de niet minder historische nederlaag te verhullen van het dominerende niet-denken, dat niet in staat is de gigantische kwestie van het eenvoudige overleven van de planeet en de soorten die haar zo goed mogelijk delen, te bevatten, laat staan onder ogen te zien. 

Dus, het gevecht, ja, zeker, misschien. Een goede grote release, stakingen en demonstraties meer of minder goedmoedig van het Gare du Nord naar het Gare du Midi, waarom niet? Maar vergis u niet, wij lopen niet het gevaar dat wij de grote momenten van de stakingen van de winter van 1960, 1961 of de meelijwekkende replica van mei 68 herbeleven. De vakbonden hebben reeds mogelijke toekomstige acties uitgestippeld en kijken uit naar niets minder dan de Desociale vrede die de duurzaamheid van hun zware instellingen garandeert, goed geïnstalleerd in een landschap waar men op zijn minst aan een paar bomen kan schudden of een of andere zijweg kan inslaan; maar het is misplaatst om een omwenteling van het beeld te verlangen of zelfs maar voor te stellen. Natuurlijk is er hier en daar een diffuse woede waarneembaar, maar die gaat niet — verre van dat — uit van het hele sociale lichaam. We zien de ontevredenheid in deze of gene sector van activiteit, de spoorwegen, het onderwijs, de verenigingen en een sterke mobilisatie was op 6 november te verwachten. Maar wat het meest overheerst en merkbaar is in de openbare ruimten, in het openbaar vervoer, is veeleer een soort moedeloosheid, een proesting; waaruit het gelach van jonge meisjes en de nonchalante onrust van jongeren bij de bushaltes van heinde en verre te horen is. Voor de rest zien we overal de ontelbare gezichten gebogen over deze rampzalige nieuwe-misdaadtabletten, elk in zijn eigen kleine luchtbel, ver van de anderen, ver van alles, ver van de wereld en zijn alarmen… 

« Eens zal er echter een dag komen, de kleur van oranje, een dag van palmen, een dag van gebladerte op het voorhoofd, een dag van blote schouders waarop de mensen elkaar zullen liefhebben, een dag als de vogel op de hoogste tak. 

Louis Aragon

Jean-Pierre L. Collignon 

Espace membre

Leden