Gaza-Palestina: het recht om je te verzetten tegen onderdrukking

Het was ook in oktober, slechts vijftig jaar geleden, in 1973. De Egyptische en Syrische legers overschreden de wapenstilstandslijnen en brachten zware verliezen toe aan het Israëlische leger. Wat een vreselijke schok in Tel Aviv! Hoewel de inlichtingendiensten informatie hadden over een op handen zijnde aanval, bleef de politieke leiding gedrapeerd in haar lijkenhuis: de Arabieren, verslagen in 1967, waren niet in staat om te vechten; de bezetting van Arabische gebieden kon ongestraft en voor onbepaalde tijd doorgaan.

« Is een voet in je eigen huis zetten een vorm van agressie?

Een aantal commentatoren in Europa en de Verenigde Staten veroordeelden dit als « agressie ».
Egypte-Syrië niet te rechtvaardigen, immoreel, niet uitgelokt — een term waar Israëlische leiders dol op zijn, omdat het hen in staat stelt de wortel van het conflict te verbergen: de bezetting. Michel Jobert, de toenmalige Franse minister van Buitenlandse Zaken, gaf blijk van een luciditeit die zijn land tot eer strekte: « Is een poging om voet aan wal te zetten in je eigen land noodzakelijkerwijs agressie?⁽¹⁾ « Het is waar dat in die tijd de stem van Parijs duizend mijl boven het westerse concert zweefde en verkondigde dat erkenning van de nationale rechten van de Palestijnen en de evacuatie van de Arabische gebieden die in 1967 bezet waren, de sleutels tot vrede waren.

Als het beëindigen van de bezetting van de Egyptische Sinaï en de Syrische Golan in 1973 legitiem was, is de wens van de Palestijnen om zich te bevrijden van de Israëlische bezetting vijftig jaar later dan illegitiem? Net als in oktober 1973 werd Tel Aviv verrast door de Palestijnse actie en leed het een militaire nederlaag van uitzonderlijke omvang. Ook deze keer hebben de arrogantie van de bezetter, zijn minachting voor de Palestijnen en de overtuiging van deze joodse supremacistische regering dat God aan zijn kant staat, bijgedragen aan het succes.
blindheid.

De aanval, die werd uitgevoerd door het gezamenlijke militaire commando van de meeste Palestijnse organisaties onder leiding van de Ezzedine Al-Qassam Brigades (de gewapende vleugel van Hamas), kwam niet alleen als een verrassing door de timing, maar ook door de omvang en organisatie, en de militaire capaciteiten die werden ingezet, waaronder het onder de voet lopen van Israëlische militaire bases. Het verenigde alle Palestijnen en kreeg brede steun in een Arabische wereld waarvan de leiders desondanks een pact met Israël willen sluiten door Palestina op te offeren. Zelfs Mahmoud Abbas, president van een gedemonetariseerde Palestijnse Autoriteit wiens belangrijkste bestaansreden de veiligheidssamenwerking met het Israëlische leger is, voelde zich verplicht om te verklaren dat zijn volk « het recht heeft om zichzelf te verdedigen tegen de terreur van de kolonisten en de bezettingstroepen » en dat « we ons volk moeten beschermen.⁽²⁾ « .

Alle terroristen!

Elke keer als de Palestijnen in opstand komen, beroept het Westen — dat zo snel het verzet van de Oekraïners verheerlijkt — zich op terrorisme. President Emmanuel Macron veroordeelde bijvoorbeeld « krachtig de terroristische aanslagen die Israël momenteel treffen », zonder een woord te zeggen over de voortdurende bezetting, die de drijvende kracht achter het geweld is. De vasthoudende, felle, koppige veerkracht van de Palestijnen blijft de bezetters verbazen en lijkt veel westerlingen te choqueren. Net als tijdens de eerste Intifada in 1987 of de tweede Intifada in 2000, tijdens de gewapende acties op de Westelijke Jordaanoever of de mobilisaties ten gunste van Jeruzalem, tijdens de botsingen rond Gaza, dat sinds 2007 belegerd wordt en in 17 jaar tijd zes oorlogen heeft gekend (400 doden in 2006, 1300 in 2008–2009, 160 in 2012, 2100 in 2014, bijna 300 in 2021 en enkele tientallen in de lente van 2023), hekelen Israëlische functionarissen de « barbaarsheid » van hun tegenstanders, 1.300 in 2008–2009, 160 in 2012, 2100 in 2014, bijna 300 in 2021 en enkele tientallen in het voorjaar van 2023), hekelen Israëlische functionarissen de « barbaarsheid » van hun tegenstanders, het feit dat ze weinig respect hebben voor mensenlevens, in één woord hun « terrorisme ».
De beschuldiging maakt het mogelijk om zich te hullen in het gewaad van de wet en een zuiver geweten, terwijl het apartheidssysteem van ongekende wreedheid dat de Palestijnen dagelijks onderdrukt, wordt verborgen.

Nogmaals, we mogen niet vergeten dat veel terroristische organisaties, die door de geschiedenis heen aan de schandpaal zijn genageld, van paria’s legitieme gesprekspartners zijn geworden. Het Ierse Republikeinse Leger (IRA), het Algerijnse Nationale Bevrijdingsfront, het Afrikaanse Nationale Congres (ANC) en vele anderen zijn allemaal bestempeld als « terroristen », een woord dat is ontworpen om hun strijd te depolitiseren en te presenteren als een confrontatie tussen Goed en Kwaad. Uiteindelijk moesten we met hen onderhandelen. 

Generaal de Gaulle had deze voorspellende woorden te zeggen na de Israëlische agressie van juni 1967: 

Israël organiseert nu een bezetting van de gebieden die het heeft ingenomen, die niet kan worden bereikt zonder onderdrukking, repressie en verdrijving, en het lokt verzet uit dat het als terrorisme bestempelt…⁽³⁾

Dit is geen « uitgelokte » aanval

Zoals de Israëlische journalist Haggai Matar opmerkt: « In tegenstelling tot wat veel Israëli’s beweren (…), was dit geen ‘unilaterale’ of ‘niet-uitgelokte’ aanval. De angst die Israëli’s, inclusief ikzelf, op dit moment voelen is slechts een fractie van wat Palestijnen elke dag voelen onder het militaire regime dat al tientallen jaren van kracht is op de Westelijke Jordaanoever, en onder het beleg en de herhaalde aanvallen op Gaza. De reacties die we horen van veel Israëli’s — die oproepen om Gaza « met de grond gelijk te maken », die zeggen dat « dit wilden zijn, geen mensen ».
met wie we kunnen onderhandelen », « ze vermoorden hele families »; « er is geen ruimte om met deze mensen te praten » — zijn precies de dingen die ik ontelbare keren van Palestijnen heb gehoord over Israëli’s⁽⁴⁾.

Zoals in elke oorlog kunnen we de dood van burgers terecht betreuren, maar zijn er « goede burgers » voor wie we tranen moeten laten en « slechte burgers » zoals de Palestijnen die dagelijks worden gedood op de Westelijke Jordaanoever en wier dood zo weinig verontwaardiging wekt? Er zijn al 700 Israëlische doden gevallen (en meer dan 400 aan Palestijnse kant), meer dan tijdens de oorlog van 1967 tegen Egypte, Jordanië en Syrië. Dit zal het regionale politieke en geopolitieke landschap veranderen op manieren die in dit stadium moeilijk te beoordelen zijn. Maar wat de huidige gebeurtenissen eens te meer bevestigen, is dat de bezetting altijd een verzet ontketent waarvoor alleen de bezetters verantwoordelijk zijn. Zoals artikel 2 van de Verklaring van de Rechten van de Mens en de Burger van 26 augustus 1789 verkondigt, is verzet tegen onderdrukking een fundamenteel recht, een recht waar Palestijnen terecht aanspraak op kunnen maken.
claim.

Alain Gresh

Hij is gespecialiseerd in het Midden-Oosten en auteur van verschillende boeken, waaronder De quoi la Palestine est-elle le nom? (Les Liens… (suite)https://orientxxi.info/magazine/gaza-palestine-le-droit-de-resister-a-l-oppression,6777

Bron: https: //orientxxi.info/fr/auteur2.html